Diades z Pelli był starożytnym inżynierem wojskowym i jednym z najbliższych doradców Aleksandra Wielkiego, uważanym za prawdziwego innowatora w dziedzinie machin wojennych. Choć wiele aspektów jego życia pozostaje tajemnicą, jego wkład w sztukę wojenną jest niezaprzeczalny. Diades pochodził z Pelli, stolicy Macedonii, i prawdopodobnie szkolił się pod okiem Polydusa z Tessalii, jednego z najbardziej szanowanych inżynierów tamtych czasów.
Diades był odpowiedzialny za projektowanie i budowę potężnych machin wojennych, które umożliwiły Aleksandrowi zdobycie kluczowych miast na trasie jego podbojów. Jego wynalazki to m.in. ulepszone katapulty, które zwiększały zasięg i skuteczność pocisków, oraz wieże oblężnicze, pozwalające żołnierzom szturmować mury obronne. Najbardziej znane były jego „helepolisy” – ruchome wieże oblężnicze.
Jednym z ważniejszych momentów w karierze Diadesa było oblężenie miasta Tyru w 332 roku p.n.e. Miasto, położone na wyspie, stanowiło kluczową fortecę i wyzwanie strategiczne. Diades zaprojektował tam most, który umożliwił armii Aleksandra przemieszczenie wież oblężniczych na wyspę. Przy pomocy machin Diadesa, w tym ogromnych katapult, wkrótce udało się zdobyć miasto, co stanowiło jedno z największych osiągnięć w czasie całej kampanii azjatyckiej.
O osiągnięciach w dziedzinie inżynierii Diadesa wspomina Witruwiusz.
(…) wynalazł ruchome wieże, które rozłożone na części wiódł ze sobą wraz z wojskiem. Prócz tego wynalazł machinę do przewiercania murów i machinę do wspinania się, za pomocą której można było po równym poziomie dostać się ma mury. On również wynalazł burzącego mury kruka, zwanego przez niektórych żurawiem. Używał również taranu na kółkach.
– Marek Witruwiusz, O architekturze ksiąg dziesięć, X, 13, 3-4.
Po śmierci Aleksandra, Diades kontynuował działalność inżynierską, lecz jego dalsze losy pozostają nieznane. Historycy uważają go za jednego z prekursorów inżynierii wojskowej i mistrzów konstrukcji, których rozwiązania były używane przez kolejne pokolenia.
