I wiek p.n.e. był niezwykle burzliwym okresem w historii antycznego Rzymu. W tym czasie toczyły się m.in. walki o władzę i wpływy pomiędzy popularami i optymatami. Głównymi wrogami byli Gajusz Mariusz oraz Lucjusz Korneliusz Sulla, którzy zlecali olbrzymią ilość morderstw.
Zaznaczyć jednak należy, że pierwszym, który rozpoczął je na naprawdę dużą skalę był słynny wódz i wielokrotny konsul rzymski Gajusz Mariusz. Ten słynny zwycięzca i bohater rzymski, który odparł najazd Teutonów i Cymbrów na Italię pod koniec II wieku p.n.e., na stare lata wciąż starał się oddziaływać na rzymską politykę. Jego marzeniem było uzyskanie siódmego konsulatu i tym samym przejście do historii jako pierwszy Rzymianin, który piastował konsulat tak wiele razy. Co więcej, nienawidził z całego serca młodszego i przeżywającego swój najlepszy czas Sullę.
Kiedy w 88 roku p.n.e. Sulla dokonał zamachu stanu przy pomocy wiernego wojska i zmusił do ucieczki Gajusza Mariusza sytuacja wydawała się komfortowa dla optymatów. Sulla przeprowadziły swoje reformy (m.in. zwiększył liczebność senatu do 600 osób), pozostawił w mieście swoich zwolenników i udał się w 87 roku p.n.e. na wschód, aby powstrzymać zagrożenie ze strony Mitrydatesa VI, króla Pontu. Sytuację wykorzystali popularzy pod wodzą Lucjusza Korneliusza Cynny i przybyłego z wygnania Gajusza Mariusza.
Furia i złość popularów był tak duża, że przystąpiono do masowego mordowania przeciwników politycznych. Głowy senatorów ścinano i nabijano na dzioby okrętów, które zdobiły mównicę rzymską – rostrę. Jak podaje Plutarch, Gajusz Mariusz miał „interesujący” sposób wskazywania, kto powinien zostać zamordowany. Kiedy przechadzał się po ulicach Rzymu i nie podał ręki komuś przy przywitaniu, znaczyło to że należy go zabić. Na ulicach Rzymu panowała wielka trwoga i barbarzyństwo; towarzysze Sulli byli zabijani, ich majątki konfiskowane, a sam Sulla uznany został wrogiem publicznym. W Rzymie nie mogli być bezpieczni także zwykli obywatele, gdyż do miasta wkroczyło także wielu niewolników, którym obiecano wolność w zamian za powiększenie armii popularów. Szczególnie okrutni byli niewolnicy pochodzący z Ilirii – „mordowali oni panów w swoich domach, kaleczyli dzieci, gwałcili kobiety”1. Skala okrucieństwa spowodowała, że przedstawiciel popularów Kwintus Sertoriusz kazał ich zabić – łącznie zginąć miało 4 tysiące brutalnych oprawców.
Jak się okazało, Gajusz Mariusz nie porządził długo, gdyż w wieku 71 lat w roku 86 p.n.e. zmarł. Jedynym co osiągnął było uzyskanie konsulatu po raz siódmy. Jego końcowe lata życia dowiodły jednak, jak bardzo pragnął władzy i do czego był gotów, by ją odzyskać.
