Haruspikowie (Haruspices) byli to kapłani, którzy działali dawno temu. Pierwotnie występowali oni w państwie Mari (północna Mezopotamia) oraz u Hetytów. Potem haruspicy pojawili się w Etrurii. Od Etrusków przejęli ich antyczni Rzymianie. Haruspikowie pojawiać się zaczęli w Rzymie od czasu wojen punickich (połowa III wieku p.n.e.). Haruspikowie udzielali rad zarówno państwu jak i osobom prywatnym.
Podstawowym zadaniem haruspików było interpretowanie woli bogów na podstawie kształtu wątroby zwierząt ofiarnych. Najczęściej z ich usług korzystali wodzowie, którzy chcieli ocenić przychylność bogów dla swoich działań bojowych. Cesarz Klaudiusz (znany ze swojego zamiłowania do historii i czasów etruskich) powołał pierwsze oficjalne kolegium haruspików, w skład którego wchodziło sześćdziesięciu ekwitów – na ich czele stał niejaki haruspex maximus. Ponoć kolegium działało aż do V wieku n.e. Później Aleksander Sewer utworzyć miał katedrę haruspicji.
Haruspikowie swoje interpretacje kształtowali bazując na panujących zasadach i kanonie wiedzy. M.in. wyróżniano 16 rejonów nieba i 40 pól odpowiadających wpływom bogów. Bazując na wątrobie i tej wiedzy mogli ocenić wolę bogów. Ich specjalność zaliczano do tzw. disciplina etrusca, którą uważano za szczególnie świętą i czcigodną.
