Po zwycięstwie nad Pompejuszem, w 48 roku p.n.e. pod Farsalos i jego śmierci, Cezar stał się jedynym panem świata rzymskiego. Kleopatra VII, wygnana z Aleksandrii przez swojego brata Ptolemeusza XIII szukała wszelkich sposobów na odzyskanie władzy i odbudowanie potęgi Egiptu pod swoimi rządami.
Królowa widziała w Juliuszu Cezarze jedyną szansę na odzyskanie władzy. W tym celu wysnuła genialny pomysł uwiedzenia Cezara. W tym celu wykorzystać miała swoje najważniejsze argumenty: urodę, kunszt uwodzenia oraz bogactwo jakim dysponowała. Przekradła się do pałacu (powszechne są przekazy, że podobno była zawinięta w dywan, co jednak jest mało prawdopodobne) i dostała się przed oblicze Cezara. Tak opisuje to zdarzenie Plutarch z Cezarei:
Kleopatra wzięła z sobą jednego z swych zaufanych ludzi, Apollodora z Sycylii, wsiadła z nim do łodzi i gdy się już ściemniło, podpłynęła na niej pod pałac królewski. Nie mogąc się inaczej ukryć, weszła do skórzanego worka na pościel, ułożyła się w nim wzdłuż, po czym Apollodor zasznurował worek rzemieniem i tak go poniósł wprost do Cezara.
– Plutarch z Cheronei, Żywot Cezara 49 [w:] „Żywoty sławnych mężów”
Jak się okazało Cezar był na tyle zachwycony młodą, piękną i egzotyczną królową, że zaczął dzielić z nią łoże. Cezar w konflikcie pomiędzy rodzeństwem poparł Kleopatrę, która już podczas swego pobytu w Aleksandrii została jego kochanką. Cezar zażądał, aby Ptolemeusz XIII rozpuścił armię i pogodził się z siostrą. Cezar ostatecznie doprowadził Kleopatrę na tron, by ta urodziła mu syna – Cezariona, który miał według jej zamierzeń rządzić Imperium. Cezar uznał go oficjalnie za swojego syna, dając mu w przyszłości prawo do ubiegania się o spadek po ojcu. Obawiając się tego, w przyszłości Oktawian August, po zwycięstwie nad Antoniuszem i Kleopatrą, wydał wyrok na rodzonego syna Cezara i kazał go zabić. Wpierw jednak Oktawian zapytał filozofa Arejosa, czy ma prawo do uśmiercania Cezariona. Filozof parafrazując Homera powiedział: „Nie jest dobrze, gdy za dużo Cezarów na świecie”. Kazał go więc udusić w końcu sierpnia 30 p.n.e.
