W antycznym Rzymie powszechnie stosowano karę wygnania. Jedną z jego odmian była kara interdicere aquae et ignis („zabronić ognia i wody”). Skazaniec zmuszony był opuścić rzymskie ziemie i tracił automatycznie swój majątek na rzecz państwa. Jeśli wygnaniec wrócił nadal był traktowany jako banita; miał m.in. zakaz używania ognia i wody oraz mógł zostać zabity bez żadnego procesu.
Zasadę interdicere aquae et ignis pierwotnie stosowali trybuni ludowi, jednak jego legalizacja nastąpiła za Katona Starszego (234-149 p.n.e.). Karę stosował Senat oraz urzędnicy państwowi, a nawet sam Juliusz Cezar w czasie wojen galijskich. Z kary zrezygnowano wraz z nastaniem Cesarstwa.
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.Zgadzam sięNie wyrażam zgodyPolityka prywatności
Raport o błędzie
Poniższy tekst zostanie wysłany do naszych redaktorów
