Rzymskie miasta które powstawały wraz z rozwojem imperium charakteryzowały się konkretną lokalizacją wynikającą z ekonomicznych przesłanek. W wyniku takich zasad lokalizacji uważa się że miasta rzymskie były przede wszystkim centrami konsumpcyjnymi gdzie handlowano towarami. Jednak w wielu przypadkach lokalizacja miast rzymskich nie pokrywała się z już istniejącymi i korzystnie położonymi osadami. Spowodowane to było pewną charakterystyką układu urbanistycznego rzymskiego miasta. Taki układ widać w zakonserwowanych miastach jak Pompeje czy Herkulanum.
Elity rzymskie uważały że ludy dzikie takie jak Germanie żyją we wioskach i zajmują się głównie zbieractwem i hodowlą zwierząt. Cywilizowane ludy to takie które zajmują się uprawą roli, a centra posiadają w miastach. Jednak istotnym elementem miast rzymskich nie były tylko place rynkowe ale świątynie i teatry, a w większych miastach; amfiteatry, łaźnie a nawet łuki tryumfalne. Oznacza to że miasta rzymskie nie mogły spełniać jedynie ekonomicznego i admiracyjnego zadania. W istocie, to kulturalne budynki publiczne tworzyły charakterystyczny rzymski układ urbanistyczny oraz socjetę która składała się nie tylko z Rzymian, ale też z ucywilizowanych ludów. Taka polityka przyczyniła się do asymilacji podbitych plemion. Ich elity porzucały swoje zwyczaje na rzecz rzymskiej kultury.
Jednym z ciekawych zwyczajów, ukonstytuowanych później przez Oktawiana Augusta było Lex Julia Theatralis które regulowało reprezentację elit. W sposób obrazowy można tu przytoczyć regulację dotyczącą miejsc siedzących w teatrach i amfiteatrach. W pewnych przypadkach z spektakli były wykluczane kobiety. Obowiązywał specjalny dress codes który sygnalizował pozycję w lokalnym społeczeństwie. Tak więc miasta rzymskie nie były tylko centrami ekonomicznymi ale także ważnymi ośrodkami asymilacji podbitych ludów i ich romanizacji, co znacznie przyśpieszyło podboje Imperium Rzymskiego.
