W Rzymie często ukazywano symbol Rzymu – orła – w towarzystwie węża. Symbolizowały one dobro w postaci orła triumfujące nad złem, które reprezentował wąż.
Geneza orła jako symbolu sięga czasów wspólnoty praindoeuropejskiej, kiedy to orzeł jako symbol siły stał się atrybutem pierwszego z bogów praindoeuropejskiego panteonu – Diausa, znanego z późniejszej Grecji jako Zeus, z Rzymu natomiast jako Jowisz, Iuppiter (archaicznie Diouis pater). Orzeł pozostał atrybutem i posłańcem Jupitera w religii rzymskiej. Jako symbol siły tego boga stał się emblematem legionów rzymskich, podobizna (figurka) orła z rozpostartymi skrzydłami widniała na szczycie sztandaru każdego z legionów.
W cesarstwie rzymskim orzeł stał się z czasem emblematem cesarza jako zwierzchnika armii, a następnie uniwersalnym symbolem państwa rzymskiego. Po przeniesieniu stolicy do Konstantynopola i utrwaleniu się dualistycznego charakteru cesarstwa (z podziałem na łaciński zachód oraz grecki wschód) rozpowszechniła się symbolika orła dwugłowego, gdzie dwie głowy symbolizują dwie stolice: lewa Rzym, prawa Konstantynopol.
