W czasach rzymskich wystawienie floty morskiej było bardzo kosztownym i dużym wysiłkiem. Jeżeli namiestnik prowincji otrzymał polecenie od senatu lub uznał że należy zbudować, wyposażyć statki oraz wyszkolić nowe załogi, cały ciężar finansowy naturalnie szedł na miasta prowincji oraz ich ludność.
Kiedy w I wieku p.n.e. Morze Śródziemne opanowanie było przez piractwo, szczególnie narażona na ataki korsarzy była Sycylia. Jej namiestnik Werres (w latach 73–71 p.n.e.) dostał w trakcie sprawowania swojego urzędu polecenie rozbudowania floty morskiej. Werres nie był jednak skupiony na rzeczywistej rozbudowie potencjału wojskowego sił morskich, a raczej powiększaniu swojego bogactwa. Władzom miast także bardziej było na rękę przekupienie urzędników namiestnika i samego Werresa, aniżeli wydawanie fortuny na nowe statki.
Antyczne źródła podają, że mieszkańcy miasta Messyna ponoć podarowali namiestnikowi bogato zdobioną złotem trierę z purpurowym żaglem. Werres był ponoć bardzo zadowolony z prezentu. Co ciekawe, statek miał dotrwać do słynnego procesu Werresa w roku 70 p.n.e., w którym to Cyceron udowodnił zdzierstwa Werresa, i stał się dowodem w sprawie.
