Wraz w wprowadzeniem w 212 roku n.e. tzw. edyktu Karakalli (Constitutio Antoniniana) wszyscy wolni Rzymianie (oprócz peregrini dedicti – wolnych cudzoziemców) otrzymali prawa obywatelskie. Wydawać się mogło, że cesarz od tego momentu panował nad jedną i wspólną kategorią poddanych. Nie jest to jednak prawda.
Nie do końca pewnym jest, kiedy wprowadzona została kolejna kategoryzacja ludności; zapewne wchodziła ona do życia stopniowo, w początkach panowania dynastii syryjskiej. Pewnym jest jednak, że obywatele rzymscy dzielić się zaczęli na tzw. honestiores i humiliores. Pierwsza grupa skupiała osoby o tzw. „szlachetnym” urodzeniu, m.in.: senatorów, ekwitów, wysokich urzędników, radców municypalnych, najbogatszych wyzwoleńców cesarza, a także oficerów o najwyższej randze wojskowej. Druga grupa stanowiona była przez resztę obywateli: wolnych chłopów, kolonów, wyzwoleńców czy rzemieślników.
Tym samym zdecydowano się odejść od głównej zasady rzymskiego prawodawstwa, mówiącej że każdy obywatel jest traktowany w ten sam sposób. Od teraz np. członek grupy humilior za ciężkie przestępstwo rzucany był na pożarcie dziki zwierzętom lub torturowany i „odzierany” z godności; z kolei honestior liczyć mógł co najgorzej na szybką śmierć. Honestior był wysyłany na wygnanie, a humilior trafiał do kopalń, gdzie zwykle kończył swój żywot. Co więcej honestior mógł składać apelację od wyroku na ręce cesarza (z pominięciem obrazy majestatu władcy lub zdrady stanu).
Jak łatwo zauważyć nierówne traktowanie, de facto tak samo usytuowanych prawnie, obywateli przeżyło upadek cesarstwa w 476 roku n.e. i było skutecznie kontynuowane w średniowieczu.
