Seneka Młodszy wspomina pewną ciekawą historię a propos Gnejusza Kalpurniusza Pizona, rzymskiego namiestnika Syrii i rzymskiego polityka (44 p.n.e. – 20 n.e.), który miał wpaść w złość, kiedy dowiedział się, że ze zwolnienia ze służby powrócił jedynie jeden z dwóch żołnierzy.
Pizon był wściekły i skazał legionistę (który powrócił do obozu) na śmierć, twierdząc że ten nie wydał kompana, w związku z tym zapewne go zabił. Kiedy oskarżony o morderstwo żołnierz, nastawiał już szyję na zadanie ciosu, nagle powrócił zaginiony towarzysz. Centurion nadzorujący egzekucję kazał przerwać i zdecydował się wysłać oskarżonego żołnierza do Pizona, licząc że ten zostanie ułaskawiony.
Ku zdziwieniu wszystkich Pizon skazał na śmierć trzech Rzymian: żołnierza skazanego wcześniej na śmierć, gdyż wyrok już został wydany; centuriona nadzorującego wyrok, gdyż nie dopełnił obowiązków; oraz zaginionego mężczyznę, który swoim zachowaniem spowodował śmierć dwóch niewinnych osób.
Właśnie od tej historii pochodzi słynny zwrot: Fiat justitia ruat caelum! („Sprawiedliwości musi się stać zadość, choćby niebo miało runąć!”) oraz „Sprawiedliwość Pizona” – które rozumieć można jako wydanie wyroku zgodnie z prawem, ale wbrew moralności.
