Odrestaurowaną świątynię rzymską z kolumnadą w stylu jońskim można podziwiać w miejscowości Garni na wschód od Erywania, stolicy Armenii. Jest to jedyna tego typu budowla na terenie Armenii i całego dawnego Związku Radzieckiego i najwyżej położona ze wszystkich znanych świątyń rzymskich (1396 m n.p.m.).
Budowę świątyni przypisuje się królowi Tiridatesowi I, który miał zlecić jej powstanie po swojej koronacji. W roku 66 n.e. powrócił on z Rzymu, gdzie otrzymał koronę Armenii z rąk Nerona. Według inskrypcji znalezionych na miejscu wykopalisk świątynia została ukończona w 11 roku jego panowania, a więc w roku 77 n.e. Wspomina o niej Tacyt w swoich „Annałach” z I w n.e. Prawdopodobnie poświęcona była ona Mihrowi, bóstwu z panteonu Armeńskiego, którego mitologia była pod znacznym wpływem zoroastrianizmu. Był on odpowiednikiem Mitry i tak jak on często był przedstawiany podczas walki z bykiem – w niedużej odległości od świątyni odnalezione zostały marmurowe pozostałości rzeźbionych byczych kopyt, co według niektórych naukowców uprawdopodabnia tę teorię.
Mimo to istnieją alternatywne koncepcje dotyczące budynku. Według jednej z nich był to grobowiec króla Armenii Sohaemusa wybudowany w roku 175, co pozwoliło budowli ocaleć przejście Armenii na chrześcijaństwo. W IV wieku, Tiridates III przyjął chrześcijaństwo jako religię państwową i zmienił przeznaczenie budowli na letni pałac dla swojej siostry, Chosrowiducht. Świątynia zapadła się podczas trzęsienia ziemi 4 czerwca 1679 roku. Pomimo pojawienia się pierwszych planów odbudowy jeszcze w XIX wieku, rekonstrukcja rozpoczęła się dopiero w roku 1969. Było to możliwe dzięki zachowaniu ponad 80% oryginalnych materiałów, które wykorzystano w procesie odbudowy, stosując technikę anastylozy. Rekonstrukcja ukończona została w roku 1975.
Świątynia to perypter, otoczona jest pojedynczą kolumnadą. Zbudowana z bloków bazaltowych, posiada 24 kolumny o wysokości 6.54 m – 8 na każdym boku i po 6 patrząc z przodu i z tyłu. Do świątyni wchodzi się po 9 stromych schodach (30 cm wysokości). Dwa podesty po bokach schodów ozdobione są wizerunkiem Atlasa i prawdopodobnie były podstawami pod ołtarze ofiarne. Fronton przedstawia motywy geometryczne i roślinne. Nad fryzem w formie liści akantu znajdują się rzeźbione lwie głowy (część oryginalnego architrawu znajduje się w British Museum). Naos ma wymiary 7.132 m (wysokość) na 7.98 m (długość) na 5.05 m (szerokość). Oprócz obszernego wejścia jest oświetlany również przez otwór w dachu. Obok świątyni znajdują się ruiny pałacu i łaźni.
Dziś świątynia jest jedną z najczęściej odwiedzanych atrakcji turystycznych Armenii. Wykorzystywana jest również przez armeńskich pogan w obchodach nowego roku i innych świąt. Od czasu do czasu odbywają się tam również koncerty. Świątynia pojawiła się na jednym z armeńskich banknotów, a w Polsce może być kojarzona ze scen z Podróży Pana Kleksa.
