Syagriusz (430-486 lub 487 n.e.) był wodzem rzymskim i ostatnim namiestnikiem (dux) Galii – nazywany przez okoliczne plemiona barbarzyńskie „królem Rzymian1” (rex Romanorum). Był synem rzymskiego namiestnika Egidiusza.
Egidiusz po obaleniu cesarza Majoriana przez wszechwładnego Rycymera – jako magister militum per Gallias – ustanowił oddzielne rządy w Galii i utworzył swoje własne państwo ze stolicą w Soissons.
Po jego śmierci, w ok. 464 roku n.e., schedę przejął niejaki Paulus, a potem wspomniany syn Syagariusz. Pod swoją władzą miał on północną Galię (tereny pomiędzy Sommą a Loarą), a główną siedzibą było Soissons. Jego władztwo określano jako „Okręg Syagriusza” (wł. Dominio di Siagrio) i stanowiło ciągłość diecezji galicyjskiej Cesarstwa rzymskiego po upadku władzy Romulusa Augustulusa w roku 476 n.e.
Został pokonany przez Chlodwiga w bitwie pod Soissons w 486 roku n.e., a kontrolowane przez niego terytoria zostały wcielone do państwa Franków. Był to kres Rzymian poza Italią.
Po bitwie pod Soissons schronił się w Tuluzie, na dworze króla Wizygotów Alaryka II. Chlodwig zażądał od Alaryka II wydania go, grożąc w wypadku odmowy wojną. Alaryk uległ groźbie; Syagriusz został wydany Frankom i wkrótce potem skrytobójczo zabity (zgodnie z przekazem Grzegorza z Tours). Co warte podkreślenia, ród Syagriusza prosperował pod rządami Franków, a ostatni znany potomek „króla Rzymian” sięga 757 roku.
