Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Jak przekazuje Pliniusz Starszy1, żyjący w połowie I wieku n.e., jedną z najchętniej spożywanych ryb wśród antycznych Rzymian była barwena. Jak sam zaznacza ryba wyróżnia się „podwójną brodą” (mullus barbatus) i nie nadaje się do hodowli, a najlepsze okazy znajdziemy w otwartych wodach.
W starożytnym Rzymie stosowano całą gamę przypraw zamorskich takich jak pieprz czarny i długi, imbir, kardamon i cynamon. Jednak najczęściej zarówno w kuchni, jak i w lecznictwie wykorzystywano surowce rosnące lokalnie — kolendrę, miętę i kmin rzymski. Ostatni z nich wykorzystywano zarówno jako składnik potraw, surowiec kosmetyczny jak i roślinę rytualną. Gdzie handlowano tą przyprawą? Jakie choroby nią leczono? Odpowiedź w poniższym artykule.
Nadmierne spożywanie jedzenia oraz zbytek były czymś, co antyczni Rzymianie uważali, że należy się wystrzegać za wszelką cenę. Idealny Rzymianin poświęcał się bogom, swojej familii i ojczyźnie, a przede wszystkim żył prosto i nie żądał chwały. Jak to jednak zawsze bywa, w praktyce było inaczej i Rzymianie jako zdobywcy świata odeszli od ideałów, m.in. pozwalali sobie na huczne uczty oraz dekadenckie potrawy.
Paleobotanicy odtworzyli antyczne wino, jakie pito w czasach starożytnego Rzymu dwa tysiące lat temu. W tym celu stworzono sady z winogronami w Pompejach oraz podjęto się kultywacji roślin w taki sposób, jak to robili Rzymianie przed wybuchem Wezuwiusza w 79 roku n.e.
Plutarch z Cheronei (ok. 50 – ok. 125 n.e.) to grecki historyk, którego najsłynniejszym dziełem są zbiory żywotów słynnych postaci świata antycznego – tzw. Żywoty sławnych mężów. Do naszych czasów zachowały się także pozostałe jego mowy i treści, które zebrano pod nazwą Moralia.
Antyczni Grecy i Rzymianie utożsamiali żaby z harmonią, płodnością czy rozpustą oraz boginią Afrodytą (Wenus). Żabom antyczni pisarze poświęcili liczne teksty, w tym m.in. „Batrachomachię”, która opowiada o wojnie myszy z żabami i ma charakter heroikomiczny. Autorstwo tego działa jest nieznane, ale za twórcę uznaje się Homera.
Bazylia znana była już w antycznej Grecji i Rzymie. Określano ją terminem ocimum (łacina) lub basilikos (po grecku „zioło warte króla”). Wspomina o niej m.in. Pliniusz Starszy, który wyróżnia jeden rodzaj tego zioła. Zauważa także, że bazylia może mieć białe, żółte lub purpurowe kwiaty.
Pierwsza wzmianka o sztuce wypieku sernika pojawia się w dziele greckiego filozofa Aegimusa z V wieku p.n.e. Ponoć ciasto było spożywane przez olimpijczyków.
Informacja o luksusowym daniu rzymskim – tzw. „świni trojańskiej” pochodzi z V wieku, a zawdzięczamy ją uczonemu Makrobiuszowi. Sam Makrobiusz tak opisuje sens potrawy: „Świnia ciężarna z innymi zwierzętami, zamkniętymi w jej wnętrzu niczym żołnierze w koniu trojańskim”.
Rzymianie w trakcie dnia jedli trzy posiłki, w których uczestniczyły również kobiety. Rano między ósmą a dziewiątą Rzymianie jedli śniadanie czyli ientaculum, w połowie dnia pomiędzy jedenastą a południem jedli prandium (II śniadanie, obiad) i wreszcie najważniejszym posiłkiem była kolacja, między trzecią a czwartą godziną.
