Mors znana także jako Letus była rzymskim bóstwem i uosobieniem śmierci. Jej imię dosłownie oznacza „śmierć”. Jej greckim odpowiednikiem była Tanatos. Była bliźniaczą siostrą Somnusa – boga i personifikacji snu. Ich matką była Nyks – personifikacja nocy. Mieszkała w jaskini znalezionej przez brata, niedaleko rzeki Lete.
Jej obecność w rzymskiej mitologii poświadczona jest m.in. w tytule atellany Nowiusza „Mortis ac Vitae iudicium” i satyry Enniusza „Mors ac Vita”, a także u wielu innych poetów i przez napisy nagrobkowe.
W poezji pojawiło się kilka głównych typów personifikującego ujmowania śmierci: jako przyczyny śmierci, jako przejścia z życia do śmierci, jako stanu/bezruchu.
Tibullus ukazuje ją jako czarną lub ciemną. W sztuce przedstawiana jest zwykle jako młodzieniec z czarnymi skrzydłami u ramion (symbolizują śmierć), ze zgaszoną i odwróconą pochodnią w ręce (symbolizuje śmierć), w towarzystwie Somnusa. Jednak rzymska sztuka czasami ukazywała Śmierć jako kobietę.
We wszelkich kontekstach mitologicznych, filozoficznych czy satyrycznych, w których pojawiła się rzymska personifikacja śmierci, przedstawiano ją wyłącznie w celu ukazania śmierci jako zjawiska, nigdy zaś nie w celach religijnych. Rzadko też kojarzono ją z innymi rzymskimi bóstwami: Marsem – bogiem wojny; Plutonem – bogiem podziemia; i czy Orkusem – demonem śmierci. Mors nie odgrywał żadnej roli w religii rzymskiej; nie pojawia się nigdy w autentycznych mitach, w kulcie ani w wierzeniach ludowych. Nieliczne konteksty mitologiczne, w których się pojawia, wiążą się z wpływami greckimi na rzymską literaturę.
W mitologii rzymskiej Herkules walczył z Mors w celu uratowania żony przyjaciela. Mors ukazywana jest także jako służąca Plutona, która kończyła życie osoby po zakończeniu ścieżki życia przez Parki, oraz Merkurego, posłannika bogów, eskortując dusze zmarłych do bram podziemi.
