Stolica prowincji Germania Dolna, czyli miasto Colonia Claudia Ara Agrippinensium (dzisiejsza Kolonia, Niemcy) z racji swej rangi miała duże zapotrzebowanie na bieżącą wodę. Pobierano ją z oddalonego o 100km górzystego rejonu Eifel, a było to możliwe dzięki akweduktowi zdolnemu transportować do 200 tysięcy metrów sześciennych wody dziennie.
Jest to najdłuższy system doprowadzający wodę Cesarstwa Rzymskiego na północ od Alp. Przebiega w większości pod ziemią, co chroniło wodę przed zamarzaniem. Woda z Eifel była twarda i wapń odkładając się w miejskich ołowianych rurach tworzył warstwę zapobiegającą zatruciem szkodliwym pierwiastkiem.
Akwedukt działał od I do III w n.e., a w średniowieczu jego fragmenty posłużyły jako budulec obiektów sakralnych. Wewnątrz kanału z płynącej wody wytrącał się bowiem wapń, który utworzył 40-centymetrowe płaty. Po wypolerowaniu przypominały one marmur i znakomicie nadawały się na płyty ołtarzy czy kolumny. „Marmur z Eifel” odnajdziemy w romańskich kościołach w Kolonii, w katedrze w Paderborn, a nawet w duńskim Roskilde.
Na zdjęciu: fragment akweduktu znajdujący się w Hürth pod Kolonią.
