Rozdziały
Aulus Plaucjusz urodził się nieznanego roku jako Aulus Plautius. Był politykiem i wybitnym wodzem rzymskim. Zasłynął jako dowódca armii rzymskiej w podboju Brytanii, w 43 roku n.e. oraz jej pierwszy namiestnik. Mimo że Plaucjusz jest postacią niezwykle ciekawą, to informacje o jego życiu są bardzo szczątkowe i nie zachowały się w większości do naszych czasów.
Niewiele wiadomo co do wczesnej kariery Aulusa. Jedna z inskrypcji wskazuje, iż był on zaangażowany w tłumienie buntu niewolników w Apulii, prawdopodobnie w 24 roku n.e., obok Marka Aureliusza Celera. W drugiej połowie 29 roku n.e. pełnił urząd konsula. Na początku panowania cesarza Klaudiusza (lata około 41 – 43 n.e.) był namiestnikiem Panonii i nadzorował budowę drogi między Triestem a Rijekiem.
Podbój Brytanii
Klaudiusz, chcąc zyskać militarną wiarygodność swojej władzy podjął wyprawę do Brytanii w 43 roku n.e. W tym celu wysłał Aulusa Plaucjusza na czele 4 legionów (IX Hispana, II Augusta, XIV Gemina i XX Valeria Victrix, plus około 20.000 wojsk pomocniczych, w tym Traków i Batawów) do Brytanii (Britannia), krainy szczególnie atrakcyjnej, ze względu na liczne kopalnie i wielu niewolników. Inną przyczyną inwazji była kwestia schronienia grup rebeliantów galijskich na wyspie – tym samym pozostawali oni bezkarni wobec rzymskiej władzy. Aulus Plaucjusz został pierwszym namiestnikiem Brytanii we wspomnianym 43 roku n.e. W inwazji udział wzięli także inni prominentni politycy: legio II Augusta był dowodzony przez przyszłego cesarza Wespazjana; brat Wespazjana – Tytus Flawiusz Sabinus II; Gnejusz Hosidius Geta; oraz Gnejusz Sentius Saturninus.
Klaudiusz na wyspie pojawił się dopiero, kiedy skończył tworzyć wszelkie plany ofensywy na wyspie. Dla zwiększenia siły swoich wojsk, zabrał ze sobą posiłki oraz specjalnie sprowadzone z Afryki, słonie bojowe. Boje toczone na wyspie szybko przyniosły efekty i po paru miesiącach – w 47 roku n.e. – Senat zagwarantował Klaudiuszowi prawo triumfu, a Aulusowi owację.
Powiązania rodzinne
Aulus Plaucjusz był żonaty z Pomponią Grecyną. W 57 roku n.e. Pomponia została oskarżona o wyznawanie „obcego zabobonu”. Aulus stanął wtedy na czele sądu domowego, który osądził oskarżoną i wydał wyrok uniewinniający.
Plaucjusz był (prawdopodobnie w odległej linii) krewnym pierwszej żony Klaudiusza, Plaucji Urgulanilli. Kwintus Plaucjusz, który był konsulem w 36 roku n.e., był prawdopodobnie jego młodszym bratem. Jego siostra z kolei poślubiła Publiusza Petroniusza, a ich (adoptowany?) syn, Publiusz Petroniusz Turpilianus, był późniejszym konsulem i namiestnikiem Brytanii.
Plaucjusz był prawdopodobnie wujkiem Plaucjusza Lateranusa, który w 48 roku n.e. skazany został na karę śmierci, za romans z Messaliną (żoną cesarza Klaudiusza). Do egzekucji nie doszło wyłącznie, dzięki wstawiennictwu „zasłużonego wujka”. Ostatecznie Lateranus został zabity w 65 roku n.e., za spiskowanie przeciwko cesarzowi Neronowi. Wówczas nie mógł on już liczyć na wstawiennictwo wujka, który prawdopodobnie był martwy.
Zmarł po roku 57 n.e.
