Starożytna kraina w północno-wschodniej Azji Mniejszej, nadmorska część Kapadocji. Na terenach Pontu powstało w końcu IV wieku p.n.e. niepodległe państwo, założone przez Mitrydatesa I Ktistesa (tytuł króla w 281 p.n.e.). Jego następcy prowadzili długotrwałe wojny z pobliskimi miastami-koloniami greckimi (Synopą, Trapezuntem, Amissos).
Wielkość Pontu zapoczątkował Farnaces I (ok. 185-169 p.n.e.), który zdobył Synopę i przekształcił ją w stolicę państwa. Największą potęgą był Pont za panowania Mitrydatesa VI Eupatora (przełom II i I wiek p.n.e.). Pont opanował wtedy Królestwo Bosporańskie, Małą Armenię i Kolchidę.
Dążenie do podporządkowania sobie całej Azji Mniejszej wywołało sprzeciw Rzymu i doprowadziło do wybuchu wojny między Rzymem a Pontem (trzy wojny w latach 88-63 p.n.e.). Starcie z ekspansjonistycznie nastawionym Rzymem skończyło się klęską Pontu, który został opanowany w 63 p.n.e. i wraz z Bitynią zamieniony w prowincję rzymską.
