Antesignani byli to wyborowi żołnierze stający do walki przed szykiem ciężkiej piechoty. Z tą jednostką związanych jest wiele kontrowersji. Wegecjusz określa tę formację jako „lekkozbrojną piechotę”, nie oddając jej znaczenia jako oddziału bojowego (Wegecjusz, O sztuce wojskowej, s. 34.).
W „Wojnie Domowej” Cezara spotykamy się z najsensowniejszym opisem jednostki, iż byli to: „doborowi lekkozbrojni piechurzy oddziałów szturmowych” (J. Cezar, Wojna domowa, [w:] Corpus Caesarianum, Wrocław 2003, s. 254.). Marian Plezia z kolei w swoim „Słowniku łacińsko-polskim” chyba najtrafniej nazywa tę formację „komandosami„. Dosłowne znaczenie antesignani, według Jana Parandowskiego, brzmi „przedchorągiewni” (przedwojenne tłumaczenie „Wojny Domowej”).
Żołnierze ci uzbrojeni byli w włócznię, kilka oszczepów, miecz, lżejszą zbroję (prosty napierśnik z brązu zamiast lorica hamata), hełm coolus oraz małą owalną tarczę (zamiast ciężkiego scutum). Podczas marszu zadanie mantesignani była ochrona kolumn marszowych i zabezpieczanie terenu. W walce jednostki te chroniły/wspierały legion, atakowali harcowników wroga lub towarzyszyły w walce jazdy.
