Naukowcy z Hiszpanii i Danii, w ramach projektu Itiner-e, stworzyli wyjątkową elektroniczną mapę dróg rzymskich, która obejmuje 299 171 km.
Następnie zlokalizowali te trasy w przestrzeni kosmicznej, porównując uzyskane informacje z nowoczesnymi i historycznymi mapami topograficznymi, zdjęciami lotniczymi (w tym z misji Sił Powietrznych USA w latach 50. XX wieku), aktualnymi zdjęciami satelitarnymi oraz historycznymi fotografiami z programu Corona (1967-1972). Ten ostatni zasób był niezbędny dla obszarów zalewanych obecnie przez nowoczesne zbiorniki wodne. Na koniec ręcznie zdigitalizowali każdy segment z rozdzielczością przestrzenną od 5 do 200 metrów, odzwierciedlając rzeczywisty teren: kręte przełęcze górskie, doliny i naturalne korytarze, a nie proste linie.
W rezultacie powstało 14 769 odcinków dróg uporządkowanych według dwupoziomowej hierarchii:
- Główne drogi (103 477,9 km, 34,58% całości), udokumentowane kamieniami milowymi lub źródłami historycznymi, które służyły za strukturę administracji i armii cesarskiej.
- Drogi drugorzędne (195 693,3 km, 65,42%), które świadczą o lokalnej i regionalnej mobilności.
W ramach projektu wygenerowano również mapy obrazujące obszary, w których brakuje danych i na których przyszłe badania mogą skupić się na rozbudowie zmapowanych tras. […]
Mapa ujawnia również istotne luki w obecnej wiedzy: obszary o słabych danych to północna Anglia, Kornwalia, środkowy i górny Dunaj, Toskania, Korsyka i środkowa Anatolia. Obszary te są priorytetowe dla przyszłych kampanii badawczych. Ponadto projekt wskazał pustynie i regiony górskie Afryki Północnej jako obszary stanowiące największe wyzwanie pod względem dokumentacji.”1
