Publius Aelius Hadrianus urodził się w Rzymie w roku 76 n.e. Swoją późniejszą pozycję zawdzięczał wujowi (Trajan), który adoptował go po śmierci ojca. W ten sposób dał mu możliwość zdobywania doświadczenia oraz możliwość sprawowania władzy. Dzięki temu został cesarzem w 117 roku n.e. Sprawowanie władzy przez Hadriana kojarzy się zazwyczaj z rozkwitem kulturalnym i utrzymywaniem pokoju w państwie.
Hadrian doprowadził do licznych reform w starożytnym Rzymie. Zreformował m.in. administrację oraz dokonał kodyfikacji prawa. Powstał wówczas zbiór praw zwany edictum porpetuum (zbiór wcześniej obowiązujących praw). Cesarz Hadrian jest kojarzony także z prowadzeniem polityki obronnej i umacniania państwa. Za jego przyczyną powstały liczne umocnienia graniczne – np. tzw. Wał Hadriana, czyli umocnienia limesowe w Brytanii. Za jego czasów budowano także budowle o innych funkcjach. Były to np. grobowce i wille – budowle istotne dla rzymskiej kultury. Odbudował także zniszczony panteon. Był mecenasem sztuki. Szczególną uwagę poświęcał kulturze greckiej, co doprowadziło do rozpowszechniania się wzorców helleńskich.
Władca był znany także ze swojego związku miłosnego z 30 lat młodszym Antinousem – greckim młodzieńcem. Towarzyszył on często cesarzowi w podróżach. Wybranek utopił się jednak w Nilu, po czym cesarz włączył go do kultu – dokonał deifikacji.
Cesarz Hadrian zmarł bezpotomnie w 138r. Wcześniej jednak adoptował Tytusa Aureliusza Antoniusza, który stał się jego następcą jako Antoninus Pius.
