Pierwszym rzymskim cyrkiem z prawdziwego zdarzenia był Circus Maximus wybudowany na potrzeby wyścigów rydwanów. W 329 roku p.n.e. zostały po raz pierwszy umocowane mety, stajnie i wozownie. Na środku umieszczano posagi bóstw np. Pollentii (Przemożonej Siły), oraz system oznaczanie etapów w postaci wielkich drewnianych jaj – septem ova, które przesuwane na drągu – spina – wyznaczały etap biegu.
W 55 roku p.n.e. Pompejusz Magnus nakazał umocować żelazne poręcze, aby ochronić widzów przed słoniami, które miały brać udział w pokazach. Jednak zabezpieczenia nie wytrzymały pod naporem zwierząt drażnionych przez naganiaczy.
W roku 46 p.n.e. Juliusz Cezar powiększy arenę na wschód i na zachód otaczając ja kanałami wypełnionymi wodą (tzw. euripi). Przylegające pagórki przystosowano dla 150.000 widzów. W roku 33 p.n.e. Agrypa na poprawił system sygnalizacji i wyposażył ją w delfiny z brązu obok drewnianych jaj, August w końcu umieścił tam obelisk Ramzesa II przywieziony z Heliopolis, który obecnie stoi na a del Popolo, a od strony Palatynu wybudował lożę reprezentacyjną – pulvinar.
