Mur Aureliana były to umocnienia wokół Rzymu, zbudowane w latach 271 – 275 n.e. Budowę muru nakazał cesarz Aurelian i była to reakcja na najazd Alanów na Italię w 268 roku n.e., a ukończył ją cesarz Probus. Mury zamykały w swoim obrębie wszystkie 7 wzgórz Rzymu, Pole Marsowe oraz Trastevere na zachodnim brzegu, jedną z najważniejszych dzielnic Rzymu.
Mimo odparcia najazdu barbarzyńców Rzymianie nadal czuli się zagrożeni, obawiając się, że stare mury, otaczające miasto, nie powstrzymają kolejnego ataku. Cesarz podjął więc decyzję o zbudowaniu nowego, znacznie silniejszego pasa umocnień wokół miasta. Cała budowa murów trwała tylko kilka lat, dzięki wykorzystaniu wielu istniejących budowli, np. koszar pretoriańskich, zyskano zarówno czas, jak i fundusze. W późniejszych latach mury były rozbudowywane przez kolejnych władców, na przykład Maksencjusza czy Honoriusza.
Fortyfikacje objęły swym zasięgiem Rzym na lewym brzegu Tybru oraz niewielki umocniony przyczółek na prawym brzegu tej rzeki. Długość muru wynosiła 19 km, a wysokość od 6 do 8 metrów. Razem fortyfikacje okrążały teren 13.7 km kw. Mur był wzniesiony głównie z betonu okładanego cegłą, czym różnił się od murów republikańskich. Jego szczyt został wzmocniony blankami, wzdłuż których prowadził przesłonięty korytarz.
Bramy główne (Porte) |
|
