Publiusz Korneliusz Tacyt (Publius Cornelius Tacitus), nazywany także po prostu Tacytem urodził się w 55 roku n.e. prawdopodobnie w Galii. Innym jego imieniem mógł być Gajusz (Gaius). Tacyt nazywany jest królem rzymskich historyków. Uczył się retoryki u Kwintyliana.
W 75 roku n.e. rozpoczął swoją działalność publiczną jako obrońca sądowy. Potem został kwestorem, co jednocześnie pozwoliło mu zasiąść w ławach Senatu.
W 77 roku n.e. ożenił się z córką konsula Agrykoli, który podbił Brytanię i został jej namiestnikiem. W pierwszych latach panowania Domicjana otrzymał urząd trybuna ludowego lub jak wskazują niektóre źródła edylem. W 88 roku n.e. objął stanowisko pretora. Jego kariera uległa wyraźnemu przyspieszeniu. W 97 roku n.e. został prokonsulem, by w 112 objąć stanowisko zarządcy prowincji Azji. Jako pierwszy ze swojego rodu objął wysokie urzędy w państwie (homo novus).
Jako historyk miał prawdopodobnie nieograniczony dostęp do archiwów państwowych, dzięki czemu jego książki obfitują w fakty i doskonałą chronologię. Autor starał się być obiektywny, pisząc bez stronniczości i korzystając z wiarygodnych źródeł. Dzieła Tacyta dotyczą okresu od 14 do 70 roku n.e. i poświęcone są głównie legionom rzymskim pierwszego wieku n.e., biorącym udział w wojnach, kampaniach i bitwach tamtych czasów. Tacyt wymienia dowódców, oficerów, a także legionistów. Praktycznie nie popełniał błędów w swoich pracach.
W obecnych czasach jego prace stanowią główne źródło wiedzy na temat legionów, wojskowości i historii Rzymu. Jego „Annały”, „Dzieje” (Historiae) i „Roczniki” (Annales), a także „Żywot Agrykoli” (De vita et moribus Iulii Agricolae) i „Germania” są prawdziwym skarbcem informacji o cesarstwie rzymskim w pierwszym wieku n.e.
Zmarł 120 roku n.e.
Twórczość zachowana |
|
