Polibiusz w „Dziejach” opisuje postać Antiocha IV Epifanesa, syna króla Antiocha III Wielkiego, który po porażce monarchii Seleucydów w wojnie z Rzymem w 188 p.n.e., musiał przez ponad dziesięć lat mieszkać w Rzymie jako zakładnik. Kiedy jego brat Seleukos IV Filopator zmarł, nastąpiła wymiana zakładników i Antioch IV miał objąć tron syryjski, a syn Seleukosa udać do Rzymu.
Antioch IV przebywając w Rzymie nad wyraz zafascynować się miał kulturą polityczną i potęgą rzymskiego państwa.; dowodem na to są jego rządy, które charakteryzowały się unikaniem konfliktów z Rzymem.
Co więcej, Polibiusz podaje, że po powrocie do Antiochii, Antioch IV miał na tyle przywiązać się do kultury politycznej Rzymu, że chodząc po mieście witał się z przechodniami oraz dawał im prezenty. Co ciekawe, ubrany był w togę i zachowywał się jak rzymscy politycy starający się o głosy wyborców przed wyborami.
Zaskakujące zachowanie Antiocha spotkało się ze zdziwieniem mieszkańców jego państwa, którzy zaczęli go określać „szurniętym” (Epimanes).
