Chorobliwa otyłość, uważana za współczesną „epidemię”, występowała naturalnie także w antycznym Rzymie. Galen, rzymski lekarz greckiego pochodzenia z II wieku n.e., podejmował się leczenia otyłości.
Sklasyfikował osoby z nadwagą na: otyły (gr. pachis), z nadwagą (gr. efsarkos) i bardzo otyły (gr. polysarkos). Osoba polysarkos ma w jego opinii zbyt dużą ilość tłuszczu i, jak wskazywał w swoim dziele „De methodo medendi”, nie jest możliwe by się nie spociła w czasie chodzenia, nie może dosięgnąć stołu z powodu nadmiernego brzucha, ma problemy ze spokojnym oddechem, nie może urodzić dziecka i nie jest w stanie sama zadbać o swoją higienę.
Polysarkos charakteryzowany został, jako osoba, która ma ograniczone możliwości życiowe i nie może funkcjonować w normalny sposób. Tak więc była to chorobliwa otyłość.
