Galen (Aelius Galenus) rzymski lekarz greckiego pochodzenia, żyjący w II wieku n.e. uważany był w swoich czasach za wielkiego znawcę anatomii ludzkiej. Rzymskie prawo zabraniało dokonywania sekcji zwłok od roku 150 p.n.e. W związku z tym Galen opierał się jedynie na sekcjach zwierząt (najczęściej małp i świń).
Jego badania prowadzone były na martwych, jak i żywych zwierzętach. Galen uważał swoje wnioski za wiążące także w odniesieniu do ludzi, gdyż uważał że konstrukcja ciała jest podobna. To podejście doprowadziło jednak do wielu mylnych spostrzeżeń.
Wiedza ogólna i autorytet Galena były w tamtych czasach tak duże, że błędy zostały przyjęte i w dużej mierze zaciążyły one na nauce okresu średniowiecza. Między innymi powtarzano za nim, że krew rodzi się z pokarmów w wątrobie, żółć powstaje w śledzionie, natomiast powietrze przechodzi do serca bezpośrednio z płuc.
Co więcej, Galen promował teorię o „humorach” Hipokratesa mówiącej, że ludzkie zachowania i cechy charakteru podyktowane są poziomem płynów ustrojowych:
- krew – optymista, ekstrawertyk
- czarna żółć – melancholik, kreatywny, miły i rozważny
- żółta żółć – choleryk, pełen energii i pasji
- flegma – flegmatyk, niezawodny, życzliwy i uczuciowy.
Mimo wszystko Galen prowadząc badania zdobył olbrzymią wiedzę, co dało mu na tamte czasy poważanie i autorytet w dziedzinie medycyny. Galen wspominał między innymi jak opatrywać rany, jakie stosować zioła, jakie rośliny są lekiem na chorobę oraz jakie pożywienie przywróci siły i sprawność rannemu. Sława Galena dotarła nawet na dwór cesarski; cesarz Marek Aureliusz zdecydował się powołać go na stanowisko nadwornego medyka.
