Cesarz Hadrian (panujący w latach 117-138 n.e.) zasłynął jako jeden z tzw. „pięciu dobrych cesarzy”. Jego panowanie to okres stabilizacji i porządkowania kraju, który nie toczył poważniejszych konfliktów i zrezygnował z podbojów. Jego liczne podróże i wizytacje prowincji zapewne podkusiły go do zrealizowania potężnego projektu – budowy wielkiej rezydencji w Tivoli, która miała być miejscem relaksu i odosobnienia.
Luksusowa i wielka willa powstawała w latach 118-134 n.e., czyli praktycznie przez cały okres jego panowania. Jej obszar obejmował zapewne od 80 do 300 ha. Była to najrozleglejsza zabudowa pałacowa okresu starożytności. Jej powierzchnia porównywalna jest z obszarem zajmowanym przez Pompeje. Zabudowania tej letniej rezydencji składały się z zespołu budowli rozlokowanych w sztucznie wzbogaconym krajobrazie, tak by eksponować ten krajobraz. Momentem przełomowym dla prowadzonych prac budowlanych był 125 rok n.e., kiedy Hadrian wrócił z objazdu po Imperium. Wrażenia z podróży zainspirowały go do zbudowania na terenie Willi obiektów naśladujących budowle widziane w Grecji i Egipcie. Ta eklektyczna rezydencja rozplanowana została w trzech połączonych ze sobą kompleksach, przeznaczonych dla: cesarza, jego rodziny i gości; wyższych urzędników państwowych; żołnierzy, służby i niewolników.
Archeolodzy zidentyfikowali łącznie 30 różnych budynków – w tym luksusowych pałaców, łaźni, teatrów i bibliotek. Poszczególne obiekty łączyły ze sobą podziemne drogi i korytarze. Służyły one służbie i niewolnikom pracującym w Willi do przemieszczania się, pozostając jednocześnie niewidocznymi dla przebywających gości.
Willa następcom Hadriana służyła jako letnia rezydencja. Z czasem obiekt stopniowo popadał w zapomnienie, by podczas najazdu barbarzyńców zostać złupiony.
