Tytuł praefectus Judeae przysługiwał rzymskim namiestnikom Judei od 6 roku n.e. Wtedy to po odsunięciu syna Heroda Wielkiego – etnarchy Samarii, Idumei i Judei – Heroda Archelaosa (4 r. p.n.e. – 6 r. n.e.)1 od władzy i przystąpieniu Kwiryniusza do realizacji spisu powszechnego, zarządzonego przez cesarza Oktawiana Augusta wybuchły rozruchy. Wykorzystał je Juda Galilejczyk, który stanął na czele powstania przeciw Rzymowi i założył wraz z faryzeuszem Sadokiem stronnictwo zelotów2. Sam zginął podczas trwania tegoż powstania.
Tytuł praefectus Judeae, obowiązywał do 41 roku n.e., kiedy to cesarz Klaudiusz usunął urzędującego prefekta i ustanowił władcą króla Heroda Agryppę I. Po jego śmierci3 Judea stała się na powrót bezpośrednio podległa Rzymowi i wtedy namiestnikiem został Kuspiusz Fadus, ale tytuł jego urzędu brzmiał już procurator. Tytuł ten przysługiwał namiestnikom aż do wybuchu powstania żydowskiego z lat 66-74 n.e., w którym czynny udział brał Josef ben Matatia znany powszechnie jako Józef Flawiusz. Po wojnie Judea stała się samodzielną prowincją rzymską i zaczęła podlegać zarządowi namiestnika w randze pretoriańskiej.
