Strabon, grecki geograf i historyk z I wieku p.n.e. w swoim dziele Geografia wspomina lud Kantabrów, z którym Rzym toczył wojnę w latach 29-19 p.n.e. Ostatecznie zostali pokonani dopiero w 19 p.n.e. przez wojska Marka Agrypy. Wojna stanowiła ostatnią fazę rzymskiego podboju Hiszpanii.
Kantabrowie był to indoeuropejski lud celtycki, zamieszkujący północno-zachodnie tereny Półwyspu Iberyjskiego, który długo zachował niezależność od Rzymu.
Ziemie Kantabrów weszły w skład rzymskiej prowincji Hispania Tarraconensis. W Palencii stacjonował IV Legion. Jednakże do końca istnienia Imperium rzymskiego stopień ich romanizacji pozostał niewielki. Kantabrowie tworzyli oddziały posiłkowe w armii rzymskiej, które m.in. uczestniczyły w podboju Brytanii przez cesarza Klaudiusza.
Geograf wspomina z zadziwieniem, że członkowie plemienia, kiedy byli przybijani do krzyży śpiewali swoje triumfalne pieśni. Według niego miał to być objaw szaleństwa oraz odwagi.
