Wzgórzem, na którym wg. tradycji Romulus założył w 753 roku p.n.e. Rzym był Palatyn (Mons Palatinus). Liwiusz wywodzi jego nazwę od arkadyjskiego miasta Pallanteum, z którego pochodził Euander – pierwszy władca tych terenów, który ustanowił w Italii także grecki kult Heraklesa. Czemu akurat Palatyn?
To właśnie tam Remus i Romulus zostali wyrzuceni przez wezbrany Tyber, w miejscu gdzie rosła ficus Ruminalis (Liwiusz podaje, że niegdyś zwała się figą Romulusa). To także na tym wzgórzu wilczyca miała karmić niemowlęta w grocie Luperkal. Gdy bracia rozstrzygali wróżbami spór o to, kto ma nazwać nowo zakładane miasto, Remus obrał Awentyn, a Romulus właśnie Palatyn jako miejsce do obserwacji ptaków.
Pierwszy król rzymski po obwarowaniu wzgórza murami ustanowił obrzędy rytu albańskiego (oprócz służby Heraklesa, dla którego zachował ryt grecki). Liwiusz pisze, że pierwotną ludność miasta stanowili nadliczbowi mieszkańcy Lawinium i Alby Longi – byli to przeważnie pasterze. Z czasem, gdy Romulus ustanowił w Rzymie asylum dla ludzi mających konflikt z prawem w swoich państwach, dołączyli do nich również różnego rodzaju przestępcy i banici. Co ciekawe, badania archeologiczne dowodzą istnienia w IX i VIII w. p.n.e. osady pasterskiej na szczycie Palatynu, więc jak widać każda legenda skrywa w sobie ziarno prawdy.
