Rzymska medycyna swój wysoki poziom posiadała zwłaszcza w legionach. Celsus, rzymski uczony z I wieku n.e., twierdzi, że lekarze wojskowi znali o wiele lepiej anatomię człowieka aniżeli ich koledzy uprawiający praktykę prywatną.
Zadaniem lekarza obozowego było niesienie pomocy chorym oraz przeprowadzanie selekcji rekrutów do floty, przy czym pod uwagę brano zarówno stan zdrowia jak i odporność fizyczną.
Lekarze wojskowi mieli pomocników, pielęgniarzy, sanitariusza, a w całym sztabie lekarskim były poszczególne specjalności, m.in. odpowiadający za maści, za lekarstwa, administrator czy rehabilitant.
