Któż z nas nie borykał się w wieku młodzieńczym z potocznie zwanymi „pryszczami”. Ten sam problem dotyczył również młodzieży antycznego świata.
Pierwsze wzmianki dotyczące trądziku, możemy spotkać w starożytnym Egipcie. W papirusie Ebersa (staroegipski papirus medyczny, pochodzący z ok. 1550 r p.n.e , w którym zawarto wiedzę na temat leczenia ziołami wszelkiego rodzaju krost, wrzodów, ran i obrzęków zapalnych). Egipcjanie na określenie trądziku używali terminu aku-t. Prawdopodobnie wyraz ten jest słowem źródłowym dla obecnej nazwy acne (trądzik). Egipcjanie zalecali stosowanie na tego typu zmiany preparaty pochodzenia zwierzęcego i miód.
Ojciec medycyny Hipokrates ((lekarz grecki ur. ok 460 p.n.e na wyspie Kos, zm. ok 377 p.n.e) był świadom istnienia tej choroby. Greckie słowo acme oznacza „punkt”, „pryszcz”. Arystoteles (filozof grecki ur. 384 p.n.e, zm. 322 p.n.e) bardzo szczegółowo wyjaśnił tę młodzieńczą przypadłość. Wszelkiego rodzaju choroby skóry uznawano za przejaw problemów wewnętrznych, które poprzez pory w skórze wychodzą na zewnątrz.
Trądzik nie „ominął” również młodzieży rzymskiej. Rzymianie znali go i leczyli. Zalecano kąpiele mineralne, bo wierzono, że pory skóry podczas gorącej kąpieli otwierają się i można je wtedy oczyścić roztworem z siarki. Aulus Cornelius Celsus, rzymski uczony i encyklopedysta (ur. 53 p.n.e., zm. ok. 7 n.e.) zalecał właśnie takie kąpiele w zachowanej pracy medycznej De Medicina. W 3 r. n.e. zauważył, że choroba ta związana jest z okresem dojrzewania.
W IV w. n.e. lekarz cesarza Teodozjusz zalecał chorym z trądzikiem, by wycierali „pryszcze” materiałem obserwując przy tym spadającą „gwiazdę”. Wtedy to według niego pryszcze powinny „powypadać z ciała”. Aetius, nadworny lekarz cesarza Justyniana, jako pierwszy użył słowa „trądzik” (acne), którego używa się obecnie w medycynie.
Galen (Claudius Galenus, ur. ok. 130 n.e. w Pergamonie, zm. ok. 216 n.e.), rzymski lekarz greckiego pochodzenia, anatom, filozof; jako jeden z najznakomitszych starożytnych lekarzy wywarł olbrzymi wpływ na rozwój nauk medycznych. Jako pierwszy na podstawie różnej konsystencji krostek sugerował stosowanie różnych preparatów. Dokonał podziału substancji leczniczych na maści, kremy, papki oraz płyny. Jednym słowem wprowadził kosmetykę do świata medycyny. Galen na łagodne zmiany zalecał miód oraz mieszankę na bazie mydła na cięższe zmiany.
