Ukrzyżowanie było niezwykle powszechną formą kary i tortur, zwłaszcza w przypadku zdrady lub bycia nie-obywatelem. Gdy obywatel Rzymu popełnił przestępstwo był skazywany na wygnanie lub na karę grzywny. Nie-obywatel z kolei nawet za drobną kradzież był poddawany karze ukrzyżowania.
Jedynie obywatel niskiego stanu (humiliores) mógł zostać skazany na taką śmierć – w przypadku ciężkiego przestępstwa, np. zdrady własnego kraju. Skazany był wówczas przywiązywany lub przybijany do wielkiego drewnianego krzyża i pozostawiony tam aż do śmierci. Była to niezwykle długa i bolesna śmierć.
Najsłynniejsze ukrzyżowanie miało miejsce po zdławieniu buntu Spartakusa w 71 roku p.n.e. Na przestrogę Marek Krassus kazał ukrzyżować wówczas 6000 powstańców wzdłuż drogi appijskiej prowadzącej z Kapui do Rzymu. Masowe ukrzyżowania miały miejsce także w czasie wojen domowych w II i I wieku p.n.e. oraz po zdobyciu Jerozolimy w 70 n.e. Józef Flawiusz wspomina, że Rzymianie krzyżowali broniących wzdłuż murów.
