Hiszpania zdobyta została początkowo na Kartaginie, po wygraniu przez Rzym II wojny punnickiej. W 197 roku p.n.e., powstały dwie prowincje: Hiszpania Dalsza (Hispania Ulterior) i Bliższa (Hispania Citerior). Później podbój kraju odbywał się dosyć ospale. Kolejne walki toczyły się w latach 154 – 133 p.n.e. W 123 roku p.n.e. do Hiszpanii Bliższej włączono także Baleary.
Mimo widocznych sukcesów, walki w Hiszpanii przeciągały się. Cezar w 61 roku p.n.e. stłumił bunt Luzytanów, natomiast w latach 39 – 19 p.n.e. dążono do ostatecznego podporządkowania tych ziem i skonsolidowania ich z Imperium, czemu zapewne służyła reforma administracyjna przeprowadzona przez cesarza Oktawiana około 13 roku p.n.e. W miejsce dwóch starych jednostek administracyjnych, utworzono trzy nowe: Hispania Baetica(dawniej Ulterior) ze stolicą w Kordubie, Hispania Tarraconensis (dawniej Citerior) ze stolicą w Tarraco oraz całkowicie nową prowincję Lusitania ze stolicą w Augusta Emerita.
Pod koniec II wieku n.e. zaczęły się, tak jak w całym Cesarstwie, kłopoty wszelakiego rodzaju: ekonomicznego, społecznego, militarnego i politycznego. Najwyraźniejszym symptomem kryzysu był spadek zaludnienia, na co skarży się Św. Cyprian: „brakuje rolników w polu, marynarzy na morzu, żołnierzy w obozach”. Jedną z przyczyn były zarazy, inną najazdy plemion germańskich. Postępował kryzys miast i zwiększenie roli dużych majątków ziemskich.
W III wieku n.e., cesarz Karakalla wprowadził nowy, krótkotrwały podział. Rozdzielił Hispania Citerior ponownie na dwie części, tworząc Provincia Hispania Nova Citerior oraz Asturiae-Calleciae (dzisiejszy León). W 238 roku n.e. prowincje na powrót uległy zjednoczeniu.
Większe zmiany administracyjne w prowincji przypadły na okres panowania Dioklecjana, kiedy to Hiszpania stała się diecezją, składającą się z sześciu prowincji: Lusitania, Gallaecia, Baetica, Tarraconesis, Carthaginiensisoraz Tingitania.
Hiszpania łącznie z Afryką północną stanowiły potężne magazyny żywnościowe. Eksportowano stamtąd wełnę, oliwę, olej, wino. Dalszy wzrost produkcji nastąpił wraz ze zwiększeniem irygacji pól.
Oprócz żywności, Hiszpania dostarczała szereg surowców: złoto, żelazo, miedź, cynę i ołów.
W V wieku n.e. Pireneje przekraczają Wizygoci i rozpoczyna się okres Hiszpanii Wizygotów.
