Coelus albo Caelus był to bóg nieba, traktowany raczej jako personifikacja; nie ma świadectw osobnego kultu tego boga. Jego odpowiednikiem jest grecki bóg Uranos, choć Coelus odgrywał w mitologii rzymskiej rolę znacząco mniejszą, niż Uranos w greckiej. Jego imię pochodzi od słowa caelum, czyli „niebo”.
Coelus uchodził według Marka Terencjusza Warrona za małżonka personifikującej ziemię bogini Tellus (grecka Gaja) i ojca jej dzieci: Saturna, Ops, Okeanosa, a także tytanów i gigantów. Oboje uchodzili za pater i mater („ojca” i „matkę”) oraz „wielkie bóstwa” (dei magni).
Caelus zaczyna się pojawiać regularnie w sztuce augustowskiej, wraz z kultem Mitry podczas czasów imperialnych. Witruwiusz usadawia go wśród niebiańskich bogów, których świątynie (aedes) powinny być zbudowane z otworem na niebo. Jako bóg nieba, stopniowo zaczął być utożsamiany z Jowiszem. Wskazuje to chociażby napis, który brzmi Maximus Optimus Caelus Aeternus Iup[pi]ter.
