Salus była uosobieniem zdrowia i bezpieczeństwa. Jej greckim odpowiednikiem była Higieja. Córka Eskulapa – boga sztuki lekarskiej; należała do jego orszaku. Nazywana także Salus Publica Populi Romani.
W 304 roku p.n.e., w czasie wojen samnickich, powstała jej świątynia, na zlecenie Gajusza Brutusa. Poświęcona została ona 5 sierpnia 302 roku p.n.e. i ozdobiona freskami na rozkaz Fabiusza Pictora.
Każdego roku, dnia 5 sierpnia, obchodzono ceremonię Augurium Salutis, która miała na celu zachowanie ciągłości państwa rzymskiego. Ceremonię obchodzono wyłącznie wtedy, kiedy Rzym nie prowadził wojen. W czasach późnej republiki obrzęd ten, ze względu na ciągłe wojny domowe, nie mógł być odprawiany. Powrócił do życia publicznego po objęciu władzy przez Oktawiana Augusta.
Kult Salus rozwinął się w całej Italii. Wiązano ją z Fortuną i Spes, a także z Valetudo – boginią zdrowia osobistego, która odpowiadała greckiej Higieji.
Jej święto przypadało na 30 marca.
W sztuce przedstawiana jest zwykle jako młoda kobieta z atrybutami – miską (lub czarą albo pucharem) i wężem (ze względu na swe linienie – „odradzanie się” – symbolizuje ciągłą samoodnowę życia, ozdrowienie, długowieczność, uzdrawianie) – które obecnie stanowią symbol farmacji. Na rewersach monet rzymskich przedstawiana z berłem i paterą, z której karmi się wąż owinięty wokół ołtarza.
