Virtus była uosobieniem (personifikacja) odwagi. Na rewersach monet rzymskich przedstawiana w zbroi z włócznią i parazonium.
Często Virtus był łączony z personifikacją – Honor i nierzadko razem ich czczono. Jak pisał Waleriusz Maksymus, rzymski pisarz żyjący w I poł. I wieku n.e, narodzenie się tego podwójnego kultu dało pomysł wybudowania świątyni dla obu tych bóstw w 210 roku p.n.e. przez Marcusa Claudiusa Marcellusa. Jednak kolegium pontyfików wyraziło wątpliwości co do planowanej budowy. Uważali że kapłani opiekujący się sanktuarium, w przypadku wystąpienia cudu, nie będą wiedzieli do kogo kierować swoje dzięki. Ostatecznie Marcellus wybudował osobne świątynie, których konstrukcję sfinansował z łupów z Syrakuz i bogactw zdobytych na Galach. Świątynia Virtus powstała na Porta Capena; później odnowiona przez cesarza Wespazjana.
Bóstwo ukazywane było na różne sposoby – np. na monetach cesarza galijskiego Tetricusa I, gdzie widniało jako matrona, stary lub młody człowiek, z oszczepem lub tylko ubrany w pelerynę.
