Tradycja przekazała imiona siedmiu królów, którzy mieli panować łącznie 244 lata, a więc niezwykle długi jak na siedmiu władców okres czasu. Według tradycji po kolei panowali: Romulus, Numa Pompiliusz, Tullus Hostiliusz, Ankus Marcjusz, Tarkwiniusz Stary, Serwiusz Tulliusz i Tarkwiniusz Pyszny, przy czym jedynie trzej ostatni władcy, pochodzenia etruskiego, są historyczni i wiarygodni. Pozostała czwórka według historyków ma postać jedynie legendarną.
Drugi legendarny król Rzymu. Sabińczyk, religijny prawodawca, twórca kolegiów kapłańskich i rzemieślniczych; łagodził obyczaje w Rzymie i uchwalił liczne prawa.
Trzeci król Rzymu. Cieszył się sławą wielkiego wojownika, zdobywca Alba Longa; zwyciężył Albanów oraz przyłączył Wzgórze Celijskie. Zbudował wiele posiedzeń dla senatu w tym kurię Hostiliusza.
Piąty król Rzymu, który był pochodzenia etruskiego. Za jego panowania rozpoczęto budowę Circus Maximus oraz kanałów ściekowych – Cloaca Maxima. Według naukowców uważany za autentycznego władcę monarchii rzymskiej.
Szósty król Rzymu. Budowniczy tzw. murów serwiańskich otaczających miasto. Jako pierwszy zarządził ogólny spis ludności Rzymu i dokonał podziału społeczeństwa według klas majątkowych. Tym sposobem zwiększył liczebność armii i zmniejszył dominację patrycjuszy.
Siódmy i ostatni król rzymski pochodzenia etruskiego. Ostatecznie obalony przez arystokrację. Według naukowców uważany za autentycznego władcę monarchii rzymskiej.
