Kohorty wigilów (cohortes vigilum) zostały utworzone w 6 roku n.e. na rozkaz Oktawia Augusta. Była to formacja paramilitarna składająca się z siedmiu kohort liczących prawdopodobnie po 1000 ludzi każda (I – VII). Zadaniem wigilów miało być z jednej strony wykonywanie roli policji a z drugiej straży pożarnej. Każda z kohort była przydzielona do dwóch z czternastu dzielnic Rzymu. Kohorty wigilów miały stałą bazę (castra) i punkty strażnicze (excubitoria) na terenie miasta.
Korpus ten uważany był za część składową stałej armii, a służący w nim oficerowie byli awansowani do legionów rzymskich. Nowożytna włoska straż pożarna uważana jest za kontynuatora tej tradycji, stąd też jej nazwa Vigili del Fuoco.
Na czele cohortes vigilum stał prefekt (praefectus vigilum). Od czasów Trajana pojawił się urząd zastępcy prefekta (subpraefectus vigilum). Każda z kohort była podzielona na siedem centurii dowodzonych przez centurionów. Oprócz Rzymu po jednej z kohort wigilów stacjonowało w Puteolach i w Osti. Służbę w tej formacji pełnili wyzwoleńcy, którym począwszy od rządów Tyberiusza zagwarantowano prawo nadania obywatelstwa rzymskiego po sześciu latach służby. Potem okres ten zredukowano nawet tylko do trzech lat. W szeregi tej formacji byli przyjmowani szczególnie od II wieku n.e. także wolno urodzeni obywatele rzymscy.
Podobne oddziały powstały, w późniejszym okresie, również w kilku innych miastach Cesarstwa Rzymskiego, m.in. w Rawennie, Nemausus (Nimes) i Lugdunum (Lyonie).
