Lorica squamata była to zbroja łuskowa, która – sądząc zarówno po znaleziskach jaki i przedstawieniach figuralnych – nigdy nie cieszyła się wśród antycznych Rzymian taką sama popularnością jak kolczuga (lorica hamata). Być może była bardziej popularna wśród kadry oficerskiej oraz jazdy. Była używana przez armie świata antycznego już od dawna. Najwcześniej na wschodzie już w XVII w stosowana przez Egipcjan, Asyryjczyków oraz ludy koczownicze jak Scytowie czy Sarmaci.
Płytki w kształcie łusek zaokrąglonych na dole wykonywano z brązu lub żelaza. Były one małych rozmiarów, średnio od 2 na 1,2 cm lub 1,5 na 1 cm. Posiadały u góry otwory które służyły do łączenia pojedynczych płytek za pomocą drutu w rzędy, a następnie gotowe rzędy łusek mocowano do podłoża skórzanego lub materiałowego. Układane były tak ze zachodziły na siebie naprzemiennie. Pancerz mógł mieć wariant z kołnierzem podobnie jak hamata.
Prosta squamata mogła być wykonana przez mniej wprawnych rzemieślników. Mogła być łatwo naprawiona nawet przez żołnierza i co najważniejsze była mniej kosztowna niż hamata. Jej stosunkowo mała popularność u Rzymian wynikała z tego że squamata nie była aż tak elastyczna oraz odporna jak kolczuga. Kolczuga była także nieco lżejsza od łuski. Pancerz squamata chronił zarówno przed cięciami, jak i pchnięciami.
Lorica squamata, w porównaniu do lorica hamata, wyróżniała się lepszą obronnością przed bronią dystansową. Takie wnioski można wysnuć chociażby z przedstawień artystycznych późno-rzymskich – squamata była częściej używana na wschodzie, gdzie łucznictwo było dobrze rozwinięte. Na zachodzie dominowała z kolei kolczuga, gdyż barbarzyńcy w mniejszym stopniu wykorzystywali łuczników.
Pod squamata często wkładano kaftan do którego przymocowane były wełniane i lniane pasy zwane pteruges, ułożone w 3-4 warstwy i nachodzące na siebie. Pteruges chroniło podbrzusze uda i ramiona.
