Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Herod Wielki jako władca był człowiekiem ambitnym i realizującym swoje cele za wszelką cenę. W tym artykule zostanie opisane wielkie dzieło architektoniczne Heroda, jakim są wybudowane na jego zlecenie twierdze i miasta.
Zapraszam do przeczytania fragmentu najnowszej książki: „Oblężenie” – kolejnej części doskonałej powieści historycznej o przygodach legionisty Feliksa po klęsce w lesie Teutoburskim. Wydawcą pozycji jest Wydawnictwo REBIS.
Dynastia herodiańska, której twórcą i najwybitniejszym przedstawicielem był Herod Wielki, jest uznawana za jeden z najpotężniejszych rodów, które kiedykolwiek sprawowały władzę w królestwie klienckim imperium rzymskiego na Wschodzie1. Postać Heroda Wielkiego jest postacią bardzo kontrowersyjną, która fascynuje współczesnych badaczy. Oceniając Heroda z perspektywy czasu, możemy dojść do wniosku, że nie wiemy, z jakimi problemami swojej epoki musiał się zmagać, a rządził w czasach dużych zmian kulturowych i politycznych na Bliskim Wschodzie.
Niemal każdy słyszał o Pompejach i Herkulanum – antycznych miastach które zostały pogrzebane pod warstwą popiołów Wezuwiusza – wulkanu który wybuchł w 79 roku n.e.
W okresie trwania II wojny punickiej zaczęły rozwijać się u Rzymian nowego rodzaju wierzenia religijne. Jednym z typów owych wierzeń stał się kult żywych bohaterów, jakimi byli niewątpliwie wielcy wodzowie rzymscy. Ten typ wierzeń różnił się od kultu legendarnych przodków, jak Eneasza czy Romulusa.
Początki cypryjskiego Nea Pafos sięgają okresu hellenistycznego, a jego pierwsze kamienne budowle powstały w IV wieku p.n.e. Badacze przyjmują że założycielem miasta mógł być król Pafos – Nikokles, bądź egipski władca – Ptolemeusz I, pod którego panowaniem znajdowały się tereny Cypru.
Wpływ prawa rzymskiego na współczesne jest nieoceniony. Nie inaczej jest jeśli chodzi o zobowiązania. Chciałbym dzisiaj poświęcić kilka zdań, by przybliżyć niektóre rzymskie rozwiązania dotyczące prawa zobowiązań, których echa można dostrzec w dzisiejszym obrocie prawnym.
Sądzono, że pierścienie zostały wprowadzone do Rzymu przez Sabinów. Florus1 stwierdza, że zostały one sprowadzone z Etrurii. Ale niezależnie od tego, w jakim czasie pierścienie stały się popularne w Rzymie, początkowo były one wykonywane tylko z żelaza i były przeznaczone do tego samego celu, co w Grecji, a mianowicie do pieczętowania. Co więcej, każdy wolny Rzymianin miał prawo nosić taki pierścień.
Germania, jedno z mniejszych dzieł Tacyta, napisana prawdopodobnie w latach 98-99 n.e. zawiera wiele szczegółowych informacji na temat wyglądu, życia codziennego, zwyczajów i religii Germanów. Szczególnie interesujący wydaje się zamieszczony tam opis małżeństw, które Tacyt stawia jako wzór dla współczesnych mu, zepsutych zbytkiem obywateli Imperium Romanum.
Począwszy od założenia państwa – miasta, ojciec rodziny dysponował szeroką, wręcz nieograniczoną władzą w odniesieniu do swojej rodziny – w jego rękach pozostawało w sensie dosłownym, życie potomstwa. Miał on prawo nie przyjąć do rodziny dziecka bez względu na jego płeć, nawet jeżeli było zdrowe. Prawo XII Tablic przyjęte w początkowej fazie republiki (450 r. p.n.e.) nakazywało wręcz eliminację chorych lub słabych dzieci: „Dziecko, które urodzi się zniekształcone, ma zostać szybko zabite”. (Tablica IV).
