Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
W okresie trwania II wojny punickiej zaczęły rozwijać się u Rzymian nowego rodzaju wierzenia religijne. Jednym z typów owych wierzeń stał się kult żywych bohaterów, jakimi byli niewątpliwie wielcy wodzowie rzymscy. Ten typ wierzeń różnił się od kultu legendarnych przodków, jak Eneasza czy Romulusa.
Początki cypryjskiego Nea Pafos sięgają okresu hellenistycznego, a jego pierwsze kamienne budowle powstały w IV wieku p.n.e. Badacze przyjmują że założycielem miasta mógł być król Pafos – Nikokles, bądź egipski władca – Ptolemeusz I, pod którego panowaniem znajdowały się tereny Cypru.
Wpływ prawa rzymskiego na współczesne jest nieoceniony. Nie inaczej jest jeśli chodzi o zobowiązania. Chciałbym dzisiaj poświęcić kilka zdań, by przybliżyć niektóre rzymskie rozwiązania dotyczące prawa zobowiązań, których echa można dostrzec w dzisiejszym obrocie prawnym.
Sądzono, że pierścienie zostały wprowadzone do Rzymu przez Sabinów. Florus1 stwierdza, że zostały one sprowadzone z Etrurii. Ale niezależnie od tego, w jakim czasie pierścienie stały się popularne w Rzymie, początkowo były one wykonywane tylko z żelaza i były przeznaczone do tego samego celu, co w Grecji, a mianowicie do pieczętowania. Co więcej, każdy wolny Rzymianin miał prawo nosić taki pierścień.
Germania, jedno z mniejszych dzieł Tacyta, napisana prawdopodobnie w latach 98-99 n.e. zawiera wiele szczegółowych informacji na temat wyglądu, życia codziennego, zwyczajów i religii Germanów. Szczególnie interesujący wydaje się zamieszczony tam opis małżeństw, które Tacyt stawia jako wzór dla współczesnych mu, zepsutych zbytkiem obywateli Imperium Romanum.
Począwszy od założenia państwa – miasta, ojciec rodziny dysponował szeroką, wręcz nieograniczoną władzą w odniesieniu do swojej rodziny – w jego rękach pozostawało w sensie dosłownym, życie potomstwa. Miał on prawo nie przyjąć do rodziny dziecka bez względu na jego płeć, nawet jeżeli było zdrowe. Prawo XII Tablic przyjęte w początkowej fazie republiki (450 r. p.n.e.) nakazywało wręcz eliminację chorych lub słabych dzieci: „Dziecko, które urodzi się zniekształcone, ma zostać szybko zabite”. (Tablica IV).
Udomowione koty przybyły do Rzymu ze starożytnego Egiptu. Ze względu na stosunkowo późny podbój Egiptu przez Rzymian kot egipski pojawił się późno w Europie.
Do naszych czasów częściowo zachował się zbiór biografii poetów rzymskich, w wykonaniu Gajusza Swetoniusza Trankwillusa, o tytule De Poetis („O Poetach”). Wśród nich są fragmenty życia Terencjusza, Lukana czy właśnie Horacego. Poniżej treść „Żywota Horacego”.
Jest 9 r. n.e. Po cesarskim pałacu w Rzymie rozchodzi się głośny okrzyk: „Quinctili Vare, legiones redde – Kwinktyliuszu Warusie, oddaj legiony” (Gajusz Swetoniusz Trankwillius, „Boski August”, 23 [w:] „Żywoty cezarów”). To nie kto inny jak cesarz Oktawian August głośno zawodzi, tłukąc przy tym głową w ścianę na korytarzu swojego pałacu, na wieść o druzgocącej klęsce zadanej rzymskiej armii w Lesie Teutoburskim przez Germanów (koalicji plemion Cherusków, Brukterów, Chattów i Marsów pod wodzą niejakiego Arminiusza).
Już od początków swego istnienia państwo rzymskie konsekwentnie poszerzało stan posiadania kosztem sąsiadów. Ziemie pokonanych przeciwników były rozdzielane między rzymskich i latyńskich farmerów. Jednakże wraz z opanowaniem Italii i przyłączeniem nowych prowincji charakter kolonizacji podbitych terytoriów uległ zmianie. Rozpoczął się okres ożywionych kontaktów handlowych z ludami podbitymi i ziemiami spoza Imperium, którym towarzyszył exodus Rzymian i Italików poza Półwysep Apeniński.
