Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Na rozwój rzymskich ogrodów (horti) duży wpływ wywarła kultura grecka. Oddziaływanie stylu greckiego odbywało się najpierw za sprawą ogrodów Wielkiej Grecji oraz Sycylii. Potem rolę odgrywać zaczął, wraz z podbojami i licznymi kontaktami, Wschód. Zdobycze terytorialne w czasach Republiki doprowadziły do kumulowania się bogactwa w rękach wpływowej elity, która rozwijała swoje wielkie posiadłości, a w tym ogrody.
W hiszpańskiej prowincji Leon, 20 km od Ponferrady znajduje się Las Medulas, rzymska kopania złota. Zanim wydobycie rozpoczęli Rzymianie, miejscowe plemiona celtyberów pozyskiwały złoty pył z rzek. O tym, że znajduje się tutaj ten cenny kruszec pisał już w I wieku p.n.e. Posejdonios z Rodos, nauczyciel Cycerona.
Potęga Rzymu, która przetrwała ponad dziesięć wieków, rozpoczęła się w 753 roku p.n.e. Po zburzeniu Troi Eneasz uciekał z przeklętej ziemi, wyniszczonej przez nawałnicę achajską. Jego wędrówka zakończyła się dopiero w dalekiej Italii, gdzie postanowił założyć nowe miasto.
Rzym co roku odwiedzają miliony turystów. Miasto oferuje niezliczone kawiarenki, klimat oraz świetne warunki do zwiedzania. Rzym jest zbiorowiskiem niezliczonej ilości zabytków z każdego okresu historycznego. Ja jednak zdecydowałem się zaproponować wycieczkę po Rzymie śladami antycznych zabytków.
Poniższe opracowanie jest zestawieniem najsilniejszych teorii dotyczących różnych rejonów lecz jednego ludu, którego odnogą na terenie polskim są rodziny herbu Sas, a także plemiona Hucułów, Bojków, Łemków, Górali podhalańskich a nawet żywieckich.
Antyczni Rzymianie, podobnie jak inne starożytne cywilizacje, nie byli wolni o trucicielstwa. Zwyczaj trucia i eliminowania rywali politycznych, a zwłaszcza przeciwników do tronu przyjął się zwłaszcza w czasie pryncypatu i panowania dynastii julijsko-klaudyjskiej. Wielu członków tej familii zginęło celowo w wyniku podania im trucizny.
Magia greko-rzymska inaczej określana mianem magii antycznej, rozwinęła się w kulturze greko-rzymskiej czyli jak się zakłada w okresie od I wieku p.n.e. do V n.e. Z tego też czasu pochodzą wszelkie jej przejawy, czyli papirusy magiczne, tabliczki metalowe z grawerowanymi zaklęciami, amulety w postaci np. ozdób i biżuterii.
Rozwój usług pocztowych w Rzymie nierozerwalnie związany jest z rozszerzaniem granic Imperium. Konieczność utrzymania łączności pomiędzy Senatem, a władzami na prowincji spowodowały, że w III wieku p.n.e. wprowadzono legationes liberare dla urzędników wyruszających na prowincje. Upoważniały one do rekwirowania wozów, zwierząt, korzystania z noclegów itp. Oczywiście nie trzeba dodawać, iż było to bardzo uciążliwe dla mieszkańców.
Gdzie nie spojrzymy, produkcje filmowe ukazują nam świat starożytnych Rzymian pozbawiony kolorów, a pełen białych i beżowych posągów i budowli. Tak było chociażby w „Ben Hurze” (1959) Williama Wylera czy „Gladiatorze” (2000) Ridley’a Scotta. Z pewnością taki sposób ukazywania cywilizacji rzymskiej udowadniał jej potęgę i rolę w ówczesnym świecie śródziemnomorskim. Rzeczywistość jest jednak zgoła odmienna – posągi starożytne były kolorowe.
Starożytność obfituje w wiele barwnych postaci o interesujących życiorysach. Zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Nie brakuje mężów stanu, wojowników, wodzów, jak i oprawców, psychopatów i dewiantów. Jedną z takich postaci jest niewątpliwe Kaligula, a właściwie Gaius Iulius Caesar Germanicus.
