Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Podbój Galii przez Cezara w 58-51 p.n.e. był podstawą jego militarnego prestiżu i bogactwa oraz ułatwił mu zmagania z Pompejuszem. Nowo zdobyte tereny odegrały kluczową rolę w wojnie domowej między oboma wodzami. Nowa prowincja (Gallia Commata), narażona na ataki germańskie zza Renu, posiadała zwykle własny garnizon, którego dowództwo zapewniało polityczne znaczenie wodzom rzymskim.
Takie pytanie już na wstępie przysparza nam pewien kłopot. Starożytni terminu „klasa średnia” oczywiście nie znali, co nie oznacza, że nie istniała grupa społeczna usytuowana pomiędzy społeczną elitą a miejską biedotą. Jej zdefiniowanie nie jest jednak łatwe.
Złote szkło – tym mianem określa się części naczyń (misek, talerzy, kubków itd.), najczęściej były to denka lub ich ścianki, a będące same w sobie małymi dziełami sztuki, przyjmujące owalny lub okrągły kształt. Technika ich wykonania polegała na umieszczeniu listków złota ozdobionych wzorem, często z inskrypcją, między dwoma taflami szkła, które później po podgrzaniu krawędzi stawały się częścią naczyń.
Wojna partyjska (114 – 117 r. n.e.) okazała się spektakularnym, aczkolwiek nietrwałym sukcesem cesarza Trajana (98 – 117 r. n.e.). W brawurowych kampaniach krótkotrwale podporządkowano woli Wiecznego Miasta ogromne połacie terenów, włączając w granice imperium Armenię oraz Mezopotamię.
Sergiusz Orata był przedsiębiorcą, o którym kilka razy w swoim dziele Historia naturalna wspomina Pliniusz Starszy. Na podstawie tych wzmianek część badaczy uznała, że Orata był wynalazcą tzw. wiszących kąpieli, które utożsamiono z systemem podgrzewania podłogi i basenów w łaźniach – hypocaustum. Nic bardziej mylnego. Hypocaustum to wynalazek grecki, nieco tylko ulepszony przez Rzymian, natomiast Sergiusz Orata był hodowcą ryb i to właśnie w tej dziedzinie był innowatorem.
Ludzie od wieków starali się poznać, co kryje przyszłość. Stąd powszechne było odwoływanie się do wszelkiego rodzaju wróżbitów, bądź kapłanów – augurów lub haruspików, którzy wróżyli z wnętrzności zwierząt. Zwracano też szczególną uwagę na wszelkiego rodzaju znaki wróżebne, które jak wierzono nie są dziełem przypadku, a są ingerencją bogów.
Gry wykorzystujące różnego rodzaju drobne przedmioty, takie jak m.in. astragale czy kostki, cieszyły się wśród starożytnych Rzymian dużą popularnością, co potwierdzają w pewnym zakresie znaleziska archeologiczne. Jak się jednak okazuje, kostka kostce nierówna – rzymskie przybory do gier przybierały zróżnicowane, czasem wręcz zaskakujące formy, nie zawsze podobne do tych, które znamy współcześnie.
W świecie antycznych Rzymian możemy się spotkać z pojęciem „piętna krwi” bądź jej skażenia. Na nim opierała się de facto miłosna moralność tamtych czasów. Było ono również istotne podczas zawierania małżeństw. Nikt z osobą “skażoną” nie wstąpił by w związek małżeński.
Serwiusz Sulpicjusz Galba był szóstym cesarzem rzymskim. Jego panowanie trwało zaledwie kilka miesięcy, jednak z uwagi na wcześniejsze czyny, zaliczyć go należy do grona zasłużonych Rzymian. Jakim człowiekiem był Galba? W czym przypominał Klaudiusza, a w czym współczesnego polityka?
Obok kontraktów werbalnych, konsensualnych i realnych w prawie rzymskim funkcjonowały również kontrakty literalne, a więc zawierane na piśmie. Mimo nielicznych źródeł wiemy, iż były one dość różnorodne. Dzięki swojej naturze łatwiej było je wykorzystać do celów dowodowych. Doceniane za precyzję oraz jasność określenia zobowiązania mogły dotyczyć zarówno obywateli jak i peregrynów, w zależności od zastosowania konkretnego typu kontraktu.
