Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Fulwia była córką Marka Fulwiusza Bambalio i Sempronii Tuditani. Ojciec zwany był Bambalio, co oznaczało Jąkałę. Marek Tulliusz Cycero nazywał go co prawda „zacnym człowiekiem”, ale zapewne na scenie politycznej niewiele osiągnął. O dziadku ze strony matki, Semproniuszu Tuditanusie Cycero wyrażał się z kolei, że był szaleńcem, który z rostry rzucał pieniądze biedocie.
Berenike, żydowska królowa ze wschodu która o mały włos nie została cesarzową największego ówczesnego państwa – Cesarstwa Rzymskiego.
Jednym z najciekawszych zagadnień związanych ze starożytnym Rzymem jest zjawisko niewolnictwa i jego bardzo niejednorodny charakter. Jak różne było życie niewolnika pracującego w kamieniołomie od życia na przykład Tyrona – wszechstronnie wykształconego niewolnika i późniejszego wyzwoleńca Cycerona, który jest chyba zresztą jedną z bardziej interesujących postaci starożytnego Rzymu.
Karatakus (Caratacus) był królem i wodzem plemienia Katuwelaunów (Catuvellauni) – jednego z potężniejszych plemion w Brytanii. Był synem celtyckiego króla o imieniu Cunobeline i rządził samodzielnie w latach 43-50 n.e. Kiedy inne plemiona Brytanii przechodziły na stronę Rzymian lub też uznawały ich supremację, Karatakus walczył o wolność, organizując konfederację plemion Brytanii przeciwko Rzymianom.
Grecki myśliciel Archimedes zasłynął nie tylko jako autor okrzyku „Eureka!1” (greckie określenie na niespodziewane odkrycie). To głównie za sprawą jego genialnych wynalazków i innowacyjnych machin udawało się przez długi czas bronić Syrakuzy przed potężną rzymską machiną wojenną.
Hannibal urodził się jako Hannibal Barkas (określany także Barca), roku 247 p.n.e. Był jednym z największych przeciwników Rzymu oraz jednym z największych wodzów w historii.
Po śmierci cesarza Augusta przez całe stulecia Rzymem rządzili cesarze. Nie zawsze ich rządy były pomyślne dla państwa. Niektórzy postępowali niczym szaleńcy, inni byli chciwi i skorumpowani. Początkowo władza pozostawała w obrębie dynastii i przekazywana była członkom rodziny. Stopniowo coraz większe wpływy zyskiwała armia, która decydowała o wyborze cesarza.
Cywilizacja określana mianem starożytnego Rzymu, powstała blisko trzy tysiące lat temu na terenie Rzymu, obecnej stolicy Włoch. Choć Rzym nadał imię całemu państwu, samo miasto było jedynie częścią Imperium Rzymskiego, które w ciągu wieków rozrosło się w jedno z największych państw w historii świata. Miasto Rzym pozostało jednak jego ośrodkiem i wszystkie drogi imperium właśnie do niego prowadziły.
Dzieło „Historycy Cesarstwa Rzymskiego” jest przekładem Hanny Szelest i zawiera opis biograficzny cesarzy rzymskich sporządzony przez historyków starożytnych od roku 117, aż do około 300 roku n.e. Niektórzy z nich zwracają się do cesarzy Dioklecjana, czy Augusta co świadczyć może o charakterze tych krótkich opowiadań o władcach.
Starożytność obfituje w wiele barwnych postaci o interesujących życiorysach. Zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Nie brakuje mężów stanu, wojowników, wodzów, jak i oprawców, psychopatów i dewiantów. Jedną z takich postaci jest niewątpliwe Kaligula, a właściwie Gaius Iulius Caesar Germanicus.
