Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
O tym, że życie w łasce jest niepewne i zmienne oraz, że nic nie trwa wiecznie przekonał się gladiator Spiculus. Walczył na arenie, był ulubieńcem cesarza, zyskał sławę i ogromne bogactwo, o którym z pewnością marzył każdy Rzymianin jednak to właśnie to doprowadziło go ostatecznie do zguby.
Gladiatorami nie zostawali tylko niewolnicy, jeńcy wojenni czy przestępcy, mogli nimi zostać także wolni obywatele Rzymu, których skusiła szansa na zdobycie bogactwa czy możliwość wywalczenia sobie sławy, jako dobry wojownik. Jednak zdarzały się przypadki, kiedy paradoksalnie zawód gladiatora, wśród którego większość była niewolnikami była jedną z możliwości, aby niewolnikiem nie zostać.
Legion X Equites był najlepszym i najbardziej cenionym przez Juliusza Cezara oddziałem. Służył on pod jego wodzą w licznych kampaniach, zajmując zaszczytne prawe skrzydło. Po podporządkowaniu Galii, w 48 roku p.n.e. doszło do wybuchu wojny domowej, w której po raz kolejny Cezar mógł liczyć na swój wierne oddziały X legionu. Brak jednak obiecanych przez Cezara nagród zaczął rodzić rozgoryczenie wśród żołnierzy.
W rzeczywistości w odróżnieniu od powielanych mitów, gladiatorzy nie zawsze walczyli aż do momentu swojej śmierci, a szkoły gladiatorów rzadko przyzwalały na pojedynki na śmierć i życie z powodu bardzo dużych kosztów wyszkolenia takiego wojownika. Wielu gladiatorom udało się wywalczyć wolność poprzez wygranie wielu walk, wtedy gladiator mógł otrzymać rudis (otrzymywany po przynajmniej trzech latach walki), czyli drewniany miecz, który symbolizował koniec życia, jako gladiator i rozpoczęcie nowego już, jako wolny człowiek. Jednak jak się okazuje nie wszyscy tą wolność wybierali i niektórzy z nich ponownie stawali na arenie.
Perseusz Antygonida był królem macedońskim, który przegrał III wojnę macedońską (172-168 p.n.e.) i stracił władzę. Po porażce uciekł na wyspę Samotrakę, gdzie schronił się w świątyni. Jednak zwycięski wódz rzymski – konsul Lucjusz Emiliusz Paulus Macedoński – schwytał do i poprowadził w triumfie.
Gajusz Apulejusz Diokles urodził się w 104 r. n.e. w prowincji Luzytania, która znajduje się na terenach dzisiejszej południowej Portugalii i południowo- zachodniej części Hiszpanii. Urodził się, jako wolny człowiek lub był niewolnikiem, najprawdopodobniej był też analfabetą. O jego młodości niewiele wiadomo i brak wiarygodnych informacji na jej temat, jednak to właśnie on został najlepiej opłacanym sportowcem w historii.
Wzgórzem, na którym wg. tradycji Romulus założył w 753 roku p.n.e. Rzym był Palatyn (Mons Palatinus). Liwiusz wywodzi jego nazwę od arkadyjskiego miasta Pallanteum, z którego pochodził Euander – pierwszy władca tych terenów, który ustanowił w Italii także grecki kult Heraklesa. Czemu akurat Palatyn?
Wypędziwszy Cycerona z Rzymu Klodiusz musiał jeszcze uniemożliwić mu powrót. Obecność Katona Młodszego – sojusznika Cycerona bardzo utrudniała realizację tych planów. Aby pozbyć się go z Rzymu Klodiusz zaproponował mu zdobycie Cypru dla Rzymu.
W 46 roku p.n.e. Juliusz Cezar w trakcie swojego triumfu ogłosił konkurs dla dramaturgów na sztukę. Dwoma najważniejszymi jego uczestnikami byli – Demicjusz Laberiusz i Publiliusz Syrus.
Seneka Młodszy wspomina pewną ciekawą historię a propos Gnejusza Kalpurniusza Pizona, rzymskiego namiestnika Syrii i rzymskiego polityka (44 p.n.e. – 20 n.e.), który miał wpaść w złość, kiedy dowiedział się, że ze zwolnienia ze służby powrócił jedynie jeden z dwóch żołnierzy.
