Ciekawostki starożytnego Rzymu (Postaci)

Publius Aelius Hadrianus urodził się w Rzymie w roku 76 n.e. Swoją późniejszą pozycję zawdzięczał wujowi (Trajan), który adoptował go po śmierci ojca. W ten sposób dał mu możliwość zdobywania doświadczenia oraz możliwość sprawowania władzy. Dzięki temu został cesarzem w 117 roku n.e. Sprawowanie władzy przez Hadriana kojarzy się zazwyczaj z rozkwitem kulturalnym i utrzymywaniem pokoju w państwie.

Cesarz Dioklecjan pochodził z niezamożnej rodziny z okolic Salony. Swoją pozycję zawdzięczał ciężkiej pracy i zdolnościom wojskowym, dzięki którym szybko awansował na najwyższe szczeble rzymskiej armii. Był między innymi dowódcą gwardii przybocznej cesarza Numeriana. Cieszył się zatem wysokim zaufaniem. Cesarzem ogłoszony został w roku 284 n.e.

Marek Tulliusz Cycero uchodzi za wielkiego polityka, myśliciela, filozofa, prawnika, a przede wszystkim mówcę i obrońcę. Jego głównym zajęciem była obrona oraz oskarżanie przed sądami rzymskimi. Wielu nawet nie zdając sobie z tego sprawy powtarza jego powiedzonka, czy słynne paremie, a młodzi prawnicy uczą się przemawiać na podstawie jego mów.

Gajusz Juliusz Zoilos urodził się w pierwszej połowie I w.p.n.e w rzymskim mieście Afrodyzja (dzisiejsza południowa Turcja). Wykopaliska prowadzone tam przez ostatnich pięćdziesiąt lat pozwoliły odkryć jego okazały grobowiec. Z początku archeolodzy myśleli, że mają do czynienia z osobą pochodzącą z arystokratycznego rodu, aż do momentu, gdy odkryto inskrypcję określającą go jako „Gajusz Juliusz Zoilos, wyzwoleniec boskiego Juliusza Cezara”.

Boudika, której imię oznacza Zwycięstwo (znana również jako Budyka lub Boadicea), była celtycką królową, która w 60 lub 61 r. n.e. zbuntowała się przeciwko rzymskiej władzy w starożytnej Brytanii. Z informacji uzyskanych na jej temat od starożytnych historyków rzymskich – Tacyta i Cassiusa Dio wynika, że niewiele wiadomo na temat wcześniejszego życia tej celtyckiej władczyni.

Marek Klaudiusz Marcellus (Marcus Claudius Marcellus) był siostrzeńcem cesarza Oktawiana Augusta. Urodził się roku 42 p.n.e. i był synem Gajusza Klaudiusza Marcellusa i Oktawii Młodszej, starszej siostry Oktawiana. Będąc jednym z najbliższych krewnych Oktawiana stał się przedmiotem politycznych zabiegów.

Cesarz Karakalla panujący w latach 211-217 n.e. miał złą opinię wśród wywodzących się ze stanu senatorskiego historyków. Wspomina się, że po zabójstwie brata cesarz pozwolił rozpętać falę terroru wymierzonego przeciw stronnikom Gety, w wyniku czego śmierć poniosło do 20 tys. osób. Z pewnością jednak należy podkreślić, że syn odziedziczył po ojcu – Septymiuszu Sewerze talent dowódczy.

Mikołaj z Damaszku (ok. 64 p.n.e. – po 14 n.e.) pochodził z jednej z najznakomitszych rodzin w Celesyrii; był przyjacielem i zaufanym dyplomatą Heroda Wielkiego. Jeździł u boku Heroda po całej ówczesnej oikumene, czyli wspólnocie pomagając mu w jego dyplomatycznych misjach, m.in. do królowej egipskiej Kleopatry. Po śmierci Kleopatry i Marka Antoniusza była wychowawcą ich dzieci, które pod opiekę wzięła Oktawia, siostra Oktawiana Augusta.

Sporus jest przykładem tragicznego losu niewolnika. Był on rzymskim niewolnikiem, który spodobał się cesarzowi Neronowi, gdyż przypominał mu zmarłą żonę Poppeę Sabinę. Neron kazał poddać chłopca kastracji i jesienią 66 roku n.e. podczas podróży cesarza po Grecji wziął z nim ślub.

Cesarz Karinus panujący w latach 282-285 n.e. uważany był za najgorszego władcę Rzymu w historii. Według „Historia Augusta” posiadał dziewięć żon, spośród których kilka porzucił, gdyż okazało się, że były w ciąży. Znany był także podobno z zamiłowania do kobiet nobilów, z którymi flirtował i romansował w ich obecności. Zasłynął także licznymi, nieuzasadnionymi wyrokami śmierci, między innymi na dawnych kolegach ze szkoły, którzy szydzili z niego w klasie.