Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Boudika, której imię oznacza Zwycięstwo (znana również jako Budyka lub Boadicea), była celtycką królową, która w 60 lub 61 r. n.e. zbuntowała się przeciwko rzymskiej władzy w starożytnej Brytanii. Z informacji uzyskanych na jej temat od starożytnych historyków rzymskich – Tacyta i Cassiusa Dio wynika, że niewiele wiadomo na temat wcześniejszego życia tej celtyckiej władczyni.
Marek Klaudiusz Marcellus (Marcus Claudius Marcellus) był siostrzeńcem cesarza Oktawiana Augusta. Urodził się roku 42 p.n.e. i był synem Gajusza Klaudiusza Marcellusa i Oktawii Młodszej, starszej siostry Oktawiana. Będąc jednym z najbliższych krewnych Oktawiana stał się przedmiotem politycznych zabiegów.
Cesarz Karakalla panujący w latach 211-217 n.e. miał złą opinię wśród wywodzących się ze stanu senatorskiego historyków. Wspomina się, że po zabójstwie brata cesarz pozwolił rozpętać falę terroru wymierzonego przeciw stronnikom Gety, w wyniku czego śmierć poniosło do 20 tys. osób. Z pewnością jednak należy podkreślić, że syn odziedziczył po ojcu – Septymiuszu Sewerze talent dowódczy.
Mikołaj z Damaszku (ok. 64 p.n.e. – po 14 n.e.) pochodził z jednej z najznakomitszych rodzin w Celesyrii; był przyjacielem i zaufanym dyplomatą Heroda Wielkiego. Jeździł u boku Heroda po całej ówczesnej oikumene, czyli wspólnocie pomagając mu w jego dyplomatycznych misjach, m.in. do królowej egipskiej Kleopatry. Po śmierci Kleopatry i Marka Antoniusza była wychowawcą ich dzieci, które pod opiekę wzięła Oktawia, siostra Oktawiana Augusta.
Sporus jest przykładem tragicznego losu niewolnika. Był on rzymskim niewolnikiem, który spodobał się cesarzowi Neronowi, gdyż przypominał mu zmarłą żonę Poppeę Sabinę. Neron kazał poddać chłopca kastracji i jesienią 66 roku n.e. podczas podróży cesarza po Grecji wziął z nim ślub.
Cesarz Karinus panujący w latach 282-285 n.e. uważany był za najgorszego władcę Rzymu w historii. Według „Historia Augusta” posiadał dziewięć żon, spośród których kilka porzucił, gdyż okazało się, że były w ciąży. Znany był także podobno z zamiłowania do kobiet nobilów, z którymi flirtował i romansował w ich obecności. Zasłynął także licznymi, nieuzasadnionymi wyrokami śmierci, między innymi na dawnych kolegach ze szkoły, którzy szydzili z niego w klasie.
Agrypina Młodsza początkowo była niezwykle adorowana przez swojego syna Nerona. Ten przejął władzę po cesarzu Klaudiuszu, który został otruty potrawą z grzybów w roku 54 n.e., głównie dzięki aktywnym działaniom swojej matki.
Marek Korneliusz Fronto, nauczyciel cesarza Antoninusa Piusa, Marka Aureliusza i Lucjusza Werusa, pochodził z prowincji Numidia w północnej Afryce. Jego przodkami zapewne byli italscy osiedleńcy, jednak jak sam o sobie mówił, był „Libijczykiem zrodzonym z libijskich nomadów”.
Źródła rzymskie pozostawiły nam przekazy o wielu bohaterach rzymskich. Jednym z nich był niejaki Marek Kasjusz Scewa – centurion Juliusza Cezara podczas wojny domowej z Pompejuszem. Po przegranej bitwie pod Dyrrachium (48 p.n.e.) stał on na czele kohorty, wchodzącej w skład legionu VI. Celem tej jednostki była obrona twierdzy przed czterema legionami wojsk Pompejusza.
Największym rzymskim poetą był Publiusz Wergiliusz Maro. Po dziś dzień stosuje się jednak także błędną formę Wirgiliusz, która po raz pierwszy pojawiła się w V wieku n.e. Wynikała ona z natrętnego wykorzystywania litery „i” w wielu językach.
