Pozostałości po rzymskim systemie ogrzewania podłogowego – hypocaustum – w rzymskiej willi Villa Romana del Casale na Sycylii. Podłoga opierała się na widocznych ceglanych słupkach (pilae) o wysokości około 80 cm, a w widocznej przestrzeni podtrzymywano ciepłe powietrze, które powstawało z grzania w piecu. System ten był kosztowny i wymagał stałej obsługi niewolników; z tego względu mogli sobie na to rozwiązanie pozwolić jedynie bogatsi z obywateli.
Hypocaustum wykorzystywano w prywatnych willach do ogrzewania podłóg i ścian oraz w termach.
Baseny, w których przebywali kuracjusze były ogrzewane od dołu. Sala o nazwie caldarium umożliwiała zanurzenie się w gorącej wodzie; z kolei laconium było suchą sauną z temperaturą około 60 stopni Celsjusza. Tepidarium służyło do relaksu w ciepłej wodzie. Rzymska willa posiadała także frigidarium, miejsce w którym znajdowały się baseny z zimną wodą, gdzie można było się orzeźwić.
Tepidarium było prawdopodobnie pierwszym z odwiedzanych przez kąpiących się miejsc i stanowiło swoisty wstęp do dalszych gorących (caldarium) bądź zimnych (frigidarium) kąpieli.
Zazwyczaj uważa się że hypocastum został wynaleziony przez Sergiusza Orata, choć nie jest to w pełni potwierdzone. Witruwiusz opisuje jego budowę i eksploatację według pracy Sergiusza Orata około 25 roku p.n.e., dodając szczegółowe informacje na temat paliwa. Opisuje także urządzenie do regulacji ciepła – wentylator z brązu w kopule sufitu.
