Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
W 25 roku p.n.e. prefekt Egiptu Gajusz Aeliusz Gallus rozpoczął wojskową ekspedycję, której celem było podporządkowanie Rzymowi arabskiego królestwa Saby. Było ono położone na terenie współczesnego Jemenu, a zatem było idealnym terytorium, z którego można było prowadzić morską wymianę handlową z państwami na Półwyspie Indyjskim.
Mitrydates VI Eupator w rzymskich źródłach jawi się nam jako prowodyr wojen, jakie musieli toczyć Rzymianie przez około 25 lat na wschodzie. Mitrydates miał dążyć do utworzenia z Pontu regionalnego mocarstwa i wyparcia wpływów rzymskich z terenów obecnej Turcji. Czy jednak na pewno możemy mówić o Mitrydatesie jako agresorze, czy może raczej ofierze rzymskiego imperializmu?
W 63 roku p.n.e. Cyceron, pełniący urząd konsula, wygłosił w trakcie zebrania senatu swoją słynną mowę przeciwko Lucjuszowi Sergiuszowi Katylinie, członkowi zubożałej starej rodziny patrycjuszy, którego oskarżył o planowany zamach stanu.
Alea iacta est – powiedzenie to, dosłownie znaczące „kości zostały rzucone” zna chyba każdy kto miał jakąkolwiek styczność z wyrosłą między innymi z tradycji grecko-rzymskich Cywilizacją Europejską. Gdzie jednak – w jakim miejscu – Gajusz Juliusz Cezar wypowiedział (jeśli to nie apokryf) owe wiekopomne słowa?
Pod koniec lat 80. I wieku n.e. Rzymianie prowadzili walki z plemieniem Daków, które pod wodzą Diurpaneusa zadało legionom rzymskim dwie klęski. Obawa o utratę prestiżu Rzymu, spowodowała że Domicjan wycofał się z dalszych planów podboju Brytanii i skupił na granicy nad Dunajem.
Za największą klęskę w historii Rzymu uważa się bitwę z Hannibalem pod Kannami w 216 r. p.n.e. Znane są także hekatomby Rzymian w Lesie Teutoburskim w 9 r. n.e. i pod Adrianopolem w 378 r. n.e. Jednak mało znanym faktem jest to, że w III w. n.e., za panowania cesarza Waleriana, Imperium poniosło dwie duże klęski z państwem perskim króla Szapura I. Pod Barbalissos i Edessą zostały prawdopodobnie pokonane i zniszczone dwie duże armie rzymskie liczące po około 60-70 tys. ludzi. Cesarstwo poniosło największe upokorzenie w swoich dziejach – cesarz został jeńcem perskiego władcy. Rzymianie nie zapomnieli o rewanżu – już w 282 r. cesarz Karus zdobył Mezopotamię z perską stolicą Ktezyfontem i tylko jego niespodziewana śmierć powstrzymała dalszy marsz legionów na wschód.
Wspólna historia Rzymu i Egiptu kojarzy się przede wszystkim z okresem późnej Republiki, kiedy to Kleopatra związała się z Cezarem, później zaś Markiem Antoniuszem. Moment, w którym Egipt zostaje wcielony do struktur rzymskiej administracji też jest dość często omawiany. Rzadko jednak wspomina się o pierwszym kontakcie między Rzymem a Egiptem. Trudno bezgranicznie zaufać źródłom, które spisane zostały na wiele lat po nawiązaniu oficjalnej, bliższej znajomości między Rzymem a panującymi w Egipcie Ptolemeuszami.
Publiusz Klodiusz Pulcher był trybunem ludowym w Rzymie i jednocześnie przywódcą ruchów plebejskich wspierającym stronnictwo Popularów. Jego największym rywalem był Tytus Anniusz Milo. To właśnie on zamordował Klodiusza w 52 roku p.n.e. Zapoczątkowało to silne rozruchy w samym Rzymie.
Posiadanie ziemi to bardzo istotny aspekt okresu schyłkowego republiki w starożytnym Rzymie. Przede wszystkim ze względu na masy chłopskie, które dążyły do nowego podziału ziemi, ale także ze względu na żołnierzy, którym to często ziemię nadawano po licznych podbojach.
W 83 roku p.n.e. Lucjusz Korneliusz Sulla powrócił do Rzymu po wojnie z Mitrydatesem VI – królem Pontu. W tym czasie w mieście władzę sprawowali Popularzy związani wcześniej z Gajuszem Mariuszem – jego przeciwnikiem politycznym – który zmarł kilka lat wcześniej (86 rok p.n.e.). Sulla na czele swoich zwolenników zdobył Rzym i rozbił wojska tych którzy mu się sprzeciwiali. W 82 roku p.n.e. objął funkcję dyktatora. Niemal natychmiast po objęciu władzy zdecydował się przeprowadzić liczne reformy które miały zmienić system panujący w Republice Rzymskiej.
